Wczorajsza niekorzystna aura skutecznie odcisnęła swoje piętno na dniu dzisiejszym. Dzisiejszy poranek przywitał mnie co prawda zachmurzonym niebem, ale słupek rtęci na termometrze w okolicy 10 kreski zwiastował lepszy niż wczoraj dzień. Okazja, w postaci smsa od Marcina z zaproszeniem do wspólnej jazdy nadarzyła się koło 14, więc zbytnio się nie zastanawiając wyskoczyłem na półkrótko na rower i o umówionej 14:20 czekałem na mojego dzisiejszego kompana na Wenecji. Ten zjawił się punktualnie i już po chwili śmigaliśmy przez miasto w stronę Pyszczyna. Dzisiejszą trasę zaproponował Marcin, a założenie było takie, żeby śmignąć w kierunku przeciwnym do tego, jaki obieraliśmy ostatnimi czasy. Przez Pyszczyn, Krzyszczewo dotarliśmy do...krajowej 5. Okazało się, że ominęliśmy jakiś zakręt i musieliśmy kawałek (dosłownie paręset metrów) śmignąć poboczem DK5 w towarzystwie rozpędzonych aut. Całe szczęście tak szybko jak na nią wjechaliśmy, tak szybko odbiliśmy w bok do Modliszewa. Od tego momentu sumiennie poddaliśmy się trasie sugerowanej przez GPS Marcina. W Modliszewie przystanęliśmy przy wiejskiej remizie, gdzie znajduje się pierwszy w dniu dzisiejszym posąg na Szlaku Mitów i Legend - Zbój Maciej.

Zbój Maciej w Modliszewie © kubolsky

Po obowiązkowej fotce ruszyliśmy przez wsie Dębłowo i Nowaszyce lasem do pierwszego na tej drodze skrzyżowania, gdzie postanowiliśmy odbić w stronę Mieleszyna. Plan dalszej jazdy, jaki w tym momencie ustaliliśmy, to Mieleszyn właśnie, następnie odbicie na Kłecko, a dalej tradycyjnie "się zobaczy" :) Tym oto sposobem po jakichś 40 minutach żwawej i równej jazdy znaleźliśmy się w Kłecku, gdzie przystanąłem na chwilę cyknąć fotkę kościoła...

Kościół w Kłecku © kubolsky

...a następnie panoramy rynku.

Rynek w Kłecku © kubolsky

Marcin zaproponował, aby przez Zakrzewo pokręcić do Imiołek, a docelowo na Pola Lednickie gdzie schowane są cztery jeszcze nie odkryte przez Niego "kesze". Przystałem na tą jakże kuszącą propozycję, zaciągnąłem szybko do Locusa okoliczne skrzynki i ruszyliśmy dalej. W międzyczasie odbiliśmy w stronę kolejnego posągu na Szlaku Mitów i Legend - Zielarki z Gorzuchowa.

Zielarka z Gorzuchowa © kubolsky

Posąg przedstawia jedną z ośmiu kobiet i dwójki małych dziewczynek spalonych na stosie ponad 250 lat temu w pobliskim lasku, za rzekome uprawianie czarów.

Miejsce spalenia Zielarek z Gorzuchowa © kubolsky

Naastępnie zgodnie ze wskazaniami GPS trafiliśmy do Zakrzewa, gdzie naszym oczom ukazał się pięknie odrestaurowany pałac z XIX wieku, obecnie własność BZWBK.

Pałac w Zakrzewie © kubolsky

Przy okazji jeszcze fotka stojącej niedaleko pałacu starej gorzelni.

Gorzelnia w Zakrzewie © kubolsky

Dalsza część wycieczki to jazda do Imiołek. Przy dojeździe do drogi Gniezno - Kiszkowo miało miejsce ciekawe zjawisko. Stojąca kilkadziesiąt metrów przed nami, w środku lasu stara "Beema" serii 3 zaczęła się ni stąd ni zowąd cofać, by po chwili stanąć na poboczu. Mijając ów pojazd naszym oczom ukazała się delikatnie zestresowana parka i...pies. My śmignęliśmy dalej, a oni wrócili na miejsce z którego zaczęli paniczne cofanie i tak "stali" dalej :). Przecinając lokalną drogę nr 197 praktycznie znajdowaliśmy się już w Imiołkach. Tu obowiązkowa wspólna fotka i kręcimy zdobywać "kesze" na Polach Lednickich.

Duet w Imiołkach © kubolsky

Już na miejscu zauważyliśmy, że poprawiająca się z godziny na godzinę pogoda spowodowała, że przy niedzieli sporo ludzi postawiło odwiedzić miejsce kultu jakim jest Brama Ryba. Dla nas nie była to zbyt pocieszająca sytuacja, gdyż szukanie skrzynek w miejscu sakralnym wiązać się może z dziwnymi spojrzeniami osób postronnych. Postanowiliśmy się tym jednak zbytnio nie przejmować i w maksymalnym odosobnieniu zaatakowaliśmy pierwsze współrzędne. Poszło gładko i po chwili Marcin wpisywał nas w logu.

Marcin loguje nas w keszu © kubolsky

Później nastąpiła krótka fotosesja, czyli wzajemne foty "in motion" :)

Kubolsky on bike © kubolsky

Po kilku niespodziewanych i bardzo spontanicznie ustrzelonych kadrach ;) ruszyliśmy w poszukiwaniu kolejnych "keszy".

W poszukiwaniu keszy © kubolsky

Czekały nas pozostałe trzy koordynaty na tym terenie, ale jedna rzecz wzbudziła we mnie pewne zaniepokojenie - wszystkie trzy to skrzynki autorstwa użytkownika Tomanek111. Z Jego zamiłowaniem do skutecznego ukrywania mieliśmy już do czynienia przy Mapie Zjednoczonej Europy w Gnieźnie, gdzie spędziliśmy dobre 20 minut na poszukiwaniach i ostatecznie nic nie znaleźliśmy. Tu niestety było podobnie. Nie dość, że opisy są lakoniczne, a spoilery ciężko nazwać spoilerami to jeszcze kolega Tomanek111 lubuje się w podawaniu koordynatów, które jak to określa - pływają (czyli podane współrzędne z dokładnością nie mają nic wspólnego, mogą się różnić nawet o kilka metrów). Przypominam jeszcze, że znajdujemy się w miejscu kultu, a tu każde dziwne zachowanie (jak na przykład kręcenie się przy pomnikach, rzeźbach, krzyżach) traktowane jest jako wybryk i dobitnie komentowane. Szukaliśmy więc trzech igieł w stogu siana i nie znaleźliśmy żadnej. Z lekka wkurzeni ruszyliśmy w drogę powrotną do Gniezna, zatrzymując się jeszcze na chwilę przy ostatnim dziś posągu na Szlaku Mitów i Legend - Karczmarzu z Waliszewa.

Karczmarz z Waliszewa © kubolsky

Marcin zauważył, że wg danych z GPS gdzieś tu nasz znienawidzony twórca zakonspirowanych keszy założył kolejną skrzynkę, lecz po trzech poprzednich nawet się nie pofatygowaliśmy o czytanie opisu. Jazda do domu szła w miarę sprawnie. Wiatr w międzyczasie zelżał praktycznie do zera i tylko jedna rzecz zakłócała przyjemność ze śmigania rowerem - ból dupy :) Dzisiaj ewidentnie nie mogłem się wygodnie rozsiąść w siodle i każda z przyjmowanych przeze mnie pozycji ostatecznie kończyła się bólem moich szacownych czterech liter. W końcu mniej więcej o 18:00 wpadliśmy do miasta, tym razem na mój fyrtel. Chwilka jazdy wzdłuż ul. Poznańskiej i jestem z powrotem. Tu pożegnałem się z Marcinem, podziękowałem za wspólną jazdę i udałem się do domu. Jutro oficjalnie zaczynam tygodniowy długi weekend, jutro też ma być znów wiosennie :)


Pokaż trasę GPS

Dziś jazdy nie było. Wystarczył tydzień prawdziwie wiosennej pogody, żeby człowiek na tyle się przyzwyczaił do ciepła, by przy dzisiejszym zachmurzonym niebie i temperaturze około 10 stopni na plusie nie chciało się znowu wskakiwać w długie ciuchy. W związku z brakiem aktywności rowerowej dzisiejszego dnia postanowiłem doprowadzić napęd Fury do stanu komfortowej używalności. Ostatnie wojaże po piachach dały mu się w kość, a apogeum tego stanu rzeczy osiągnięte zostało podczas wczorajszego powrotu do domu. Skrzeczący napęd to istna katorga dla mych uszu.
Tradycyjnie już potraktowałem korbę oraz kasetę preparatem do czyszczenia silników, a łańcuchowi zafundowałem kąpiel w benzynie ekstrakcyjnej. Następnie trochę wody do spłukania płynu czyszczącego, wysuszenie wszystkiego szmatką i łańcuch z powrotem na swoje miejsce. Ostatecznie jeszcze trochę smaru i po sprawie. Miałem tylko wrażenie, że po całej tej operacji napęd jakoś podejrzanie za głośno chodzi. Niestety z powodu nawału innych obowiązków postanowiłem rower odstawić, w przekonaniu, że mi się tylko wydaje.
Pod wieczór coś mnie tknęło, żeby się sprawie jednak lepiej przyjrzeć. Kolejne kilka obrotów korbą i nadal to niespotykane wcześniej zgrzytanie. Jedno spojrzenie na ułożenie łańcucha i sprawa się rozwiązała:

Poserwisowy surprise :) © kubolsky

Nie wiem jak ja to zrobiłem, ale ostatecznie dobrze, że kapnąłem się dzisiaj, zamiast jutro podczas jakiegoś wyjazdu :) Po raz kolejny też pogratulowałem sobie zakupu spinki SRAM-a - szybkie rozpięcie, prawidłowe ułożenie, spięcie i po 3 minutach wszystko było cacy. No i napęd w końcu chodzi bezszelestnie :)

Wczoraj w godzinach wieczornych Bobiko zagaił mnie o trasy z Gniezna do Skorzęcina. Jako uczynny współużytkownik bikestats zaproponowałem Mu dwa wcześniej śmigane warianty - asfaltowy przez Wolę Skorzecką, Kędzierzyn, Trzuskołoń, Folwark i Kołaczkowo, oraz w połowie terenowy przez Lubochnię, Krzyżówkę, Gaj i resztę lasem do "Skoja". Dziś jednak doznałem oświecenia - dlaczego Gość z Wrześni ma pomykać sam nigdy wcześniej nie przebytą trasą, skoro możemy upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i zabrać Go tam ze sobą, zaliczając tym samym wycieczkę w standardowym już składzie. Tak też się z Bobiko umówiłem, poinformowałem o tym fakcie moich regularnych kompanów, z którymi zgadałem się oczywiście w punkcie startowym, czyli na Wenecji. Punktualnie stawiliśmy się wszyscy troje, a mając już ustalony plan ruszyliśmy od razu w kierunku umówionego miejsca spotkania z kolegą z Wrześni (pracującym w Gnieźnie). Po chwili byliśmy już przy sklepie Społem na ul. Wierzbiczany, gdzie raptem kilka minut czekaliśmy na naszego towarzysza. Ten zjawił się po chwili, przywitał z nami i skoczył szybko do pobliskiego sklepu po jakąś przegryzkę i wodę na drogę. Pan Jurek w tym czasie ustrzelił pierwsze foto "prawie grupowe" :)

W oczekiwaniu na Bobiko © kubolsky

Nie minęło nawet kolejnych 5 minut i już żwawo kręciliśmy w stronę Lubochni w składzie: pan Jurek, Marcin, Bobiko i ja. Dziś akurat wiatr był naszym sprzymierzeńcem, gdyż nie dość że wiał w plecy, to jeszcze był ledwo odczuwalny (a przy obecnych temperaturach nie jest to jeszcze problemem).
Na skraju lasu pan Jurek ustrzelił ekipę wpadającą w zadrzewiony teren.

Wjazd do lasu w Lubochni © kubolsky

Tu czekała nas niespodzianka. Jeszcze tydzień temu tym leśnym duktem śmigało się po twardej ziemi wyśmienicie. Dziś, po paru ciepłych dniach zaskoczyły nas spore ilości luźnego piachu. Nasza Gnieźnieńska trójka na rowerach MTB podołała, reprezentant Wrześni na treku z sakwami miał jednak pewne problemy. Ostatecznie jakoś ten odcinek pokonał, choć teraz pewnie ostro nas pod nosem przeklina ;)
Dalej prowadził Marcin, który zaproponował trasę odmienną od moich dwóch wariantów. Śmignęliśmy przez Krzyżówkę i Piaski, następnie odbiliśmy na Sokołowo skąd zgodnie z drogowskazem pomknęliśmy do Skorzęcina. Po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze przy leśniczówce. Tu ustawiony jest posąg leśniczego z którym ustrzeliliśmy sobie kolejne foto.

Pamiątkowe zdjęcie przy pomniku leśnika w Skorzęcinie © kubolsky

Zawijać się musieliśmy w miarę szybko, bo ze sporych drzew wokoło nas zaczęły atakować srające ptaki :P. Przez wieś Skorzęcin, gdzie w oczy rzucił mi się śpiący na środku trawnika baaaaardzo zmęczony jegomość wypadliśmy na drogę wiodącą z Witkowa do ośrodka wypoczynkowego. Jeszcze kilka zakrętów przez las i jesteśmy na miejscu. Po przekroczeniu wjazdu powolutku pokręciliśmy w stronę molo. Moje spostrzeżenia - ośrodek powoli budzi się do życia. Parę lokali już działa, kolejne są przygotowywane na wysyp "turystów". Ludzi póki co niewiele, głównie Ci, którzy te lokale przygotowują. Gwarantuję jednak, że po zeszłorocznej wizycie, w tym roku w sezonie się tu nie zjawię. Na molo Bobiko skontaktował się z Uzielem, który dopiero wyjeżdżał z Witkowa. Tym samym zdobyliśmy dobre pół godziny odpoczynku.

Zaraz po wjeździe do OW Skorzęcin © kubolsky

Chill na molo w Skorzęcinie © kubolsky

Mniej więcej po upłynięciu spodziewanych 30 minut zjawił się kolejny reprezentant Wrzesińskiego BS, a zarazem ostatnie ogniwo naszej dzisiejszej grupy - Uziel. Przywitaliśmy się i już po chwili Uziel uzupełniał dokumentację fotograficzną o foto reszty dzisiejszej ekipy.

Jest i Uziel! © kubolsky

W międzyczasie naszą uwagę przykuła zbliżająca się deszczowa chmura, która skutecznie obniżyła nasze rowerowe morale. Wcześniej tego dnia studiowaliśmy prognozy, które zapowiadały 40% szans na opad po 20:00, więc licząc na ich rzetelność stwierdziliśmy, że nie ma się czego obawiać. Nie mniej sprowadzając ryzyko zmoknięcia do minimum ruszyliśmy praktycznie od razu z powrotem w stronę Witkowa. Ruszyliśmy to mało powiedziane, gdyż prędkość na tym odcinku nie spadała poniżej 30 km/h. Sprint dał wszystkim trochę popalić, ale nie ma to jak satysfakcja z zapierdzielania w tak zacnej grupie :) Po drodze zauważyłem, że łańcuch ociera mi o wózek przedniej przerzutki, a siodło znów zmieniło kąt (no żesz ku*wa mać!). Stosowne korekty wprowadziłem już we Witkowie, gdzie pożegnaliśmy naszych Wrzesińskich kompanów.

Pit-stop w Witkowie i Arrivederci! © kubolsky

Oni pomknęli w swoją stronę, a my przez Małachowo Złych Miejsc, Niechanowo i Goczałkowo, już spokojniejszym tempem oscylującym koło 25km/h pokręciliśmy do Gniezna. Po drodze zostawiliśmy z panem Jurkiem Marcina pod domem umawiając się na jutrzejszą jazdę. Ostatecznie deszcz nas nie dopadł, ale prognozy na jutro są dla nas niestety niekorzystne i planowany wypad do WPN nie ma większego sensu. Nie oznacza to jednak, że nie można pośmigać po okolicy :).

Na deser jeszcze filmik ze sprintu ze Skoja do Witkowa, zarejestrowany przez Uziela (thx!) i Jego kamerkę na widłach :)



No i jeszcze tradycyjna mapka z Endo:

Pokaż trasę GPS

Jakoś po 16:30 zadryndał pan Jurek z propozycją (a jakże!) wspólnej jazdy. Jako że panu Jurkowi nie zwykło się odmawiać, potwierdziłem swoje przybycie na Wenecję na "po 17:00". Po ostatnich piaszczystych wojażach zabrałem się w końcu za czyszczenie napędu, fundując tym samym łańcuchowi kąpiel w benzynie ekstrakcyjnej, więc czekało mnie jeszcze złożenie tego do kupy. Zakup porządnej spinki to był strzał w dziesiątkę - cyk cyk kombinerkami i łańcuch jest rozpięty/spięty. Nie to, co z tą badziewną spinką Shimano. Uwinąłem się ze wszystkim w miarę sprawnie i z lekkim poślizgiem, koło 17:30 byłem w umówionym miejscu. Tu czekała już na mnie właściwie stała ekipa z BS, w składzie: Pan Jurek, Mateusz, oraz Marcin.
Bez zbędnych ceregieli ruszyliśmy w stronę Wierzbiczan z planem objechania dookoła jeziora, oczywiście w miarę możliwości terenowych. Najpierw asfaltem, potem piachem i lasem dotarliśmy na skarpę, skąd rozpościera się piękny widok na jezioro Wierzbiczańskie. Tu też ustrzeliłem widokówkę :P, a pan Jurek zabrał się za ustawianie aparatu do zdjęcia grupowego.

Widok na jezioro Wierzbiczańskie © kubolsky

Pan Jurek szykuje "statyw" © kubolsky

W końcu po chwilowej operacji stabilizowania aparatu na siodle udało się ustrzelić tradycyjne foto grupy wypadowej.

Grupfoto na tle jez. Wierzbiczany © kubolsky

Po wykonaniu wszystkich indywidualnych zdjęć kawałek się cofnęliśmy, by przekroczyć płynący w dole strumyczek i ruszyć w dalszą trasę wokół jeziora. W tym momencie niespodziewanie wyrósł przede mną podjazd, którego się kompletnie nie spodziewałem, a że przełożenie było nie takie to po chwili wypiąłem się z SPD-ków i kawałek podprowadziłem rower. Z jednej strony boli, że nie udało się górki pokonać, z drugiej strony boli, że jadący mi na ogonie pan Jurek i Mateusz musieli zrobić to samo, bo ich przyhamowałem. Nauczka na następny raz - nie jechać jeden za drugim i szybciej przebierać manetkami :) Dalej już z tyłkami na siodłach i z nogami na pedałach śmignęliśmy jak przecinaki trasą, którą wyznaczył Marcin. Tylko gdzieniegdzie trzeba było zwolnić i uważać, bo jakiś kretyn stwierdził, że utwardzi drogę gruzem, kamieniami i potłuczonymi kaflami. Masakra :/. W końcu znowu chwyciliśmy asfalt i tymże czarnym dywanem dojechaliśmy do Lubochni, zamykając kółko w jakichś 3/4. Śmignęliśmy jeszcze na dół do brzegu jeziora we wsi Lubochnia, z zamiarem zaliczenia singletracka, ale pomysł jakoś upadł, więc pozostało tylko znów obfocić akwen i zmykać do domu.

Panorama jez. Wierzbiczańskiego z plaży w Lubochni. © kubolsky

Jako ciekawostkę dodam, że znowu towarzyszył nam krążący nad głowami samolot. Znowu ten sam i nadal nie mam pojęcia co to za aeroplan :)
Dalej już oklepaną trasą przez Wolę Skorzęcką, Szczytniki Duchowne i Osiniec wpadliśmy do Gniezna, gdzie odstawiliśmy do domu Juniora i śmignęliśmy każdy w swoja stronę. Wyjazd tradycyjnie już bardzo sympatyczny, tym bardziej, że pod koniec trasy zdrowo zakiełkował konkretniejszy plan na weekend, który za chwilę (bo to już jutro piąteczek!) doczeka się realizacji :).

Pokaż trasę GPS

Kolejny, piękny wiosenny dzień. Aż żal było z niego nie skorzystać, więc dzisiaj to ja po godz. 16:00 chwyciłem za telefon i dryndnąłem do pana Jurka z propozycją wspólnego wypadu. Pan Jurek oczywiście na nią przystał i umówiliśmy się tradycyjnie już na Wenecji, na godzinę 17:00. Wyjechałem na pół krótko, gdyż mimo dość wysokiej temperatury w słońcu wiatr dawał o sobie znać mocnymi i chłodniejszymi niż wczoraj podmuchami. Tuż po 5 stawiłem się niezawodnie w umówionym miejscu rozpoczynając kółko dookoła jeziora licząc, że gdzieś po drodze na siebie wpadniemy. Tak też się stało i po jakiejś 1/4 okrążenia z przeciwka nadjechał pan Jurek z Mateuszem. Uściśnięcie prawicy każdy z każdym i śmigamy, dziś w skromniejszym niż ostatnimi czasy składzie. Najpierw przez miasto zahaczając o dwa miejsca w które musiał udać się pan Jurek, a następnie już w drogę. Dzisiejszą trasę wyznaczyłem ja - zaproponowałem jazdę z wiatrem na Lubochnię, następnie przez las do Krzyżówki, tam w prawo, a dalej "to się okaże" :). Do samej Lubochni pomykało się wyśmienicie (ciężko, by było inaczej skoro jedzie się z wiatrem), z prędkością średnią ponad 30 km/h. Po wjeździe do lasu zatrzymaliśmy się na parkingu leśnym by strzelić sobie zbiorowe foto.

Grupfoto na Lubochni © kubolsky

Dodatkowo udało mi się ustrzelić aparatem krążącego nad naszymi głowami przez dość długi czas samolotu. Obstawiam, że był to samolot z pobliskiej 33 Bazy Lotnictwa Transportowego w Powidzu, jednak na pewno nie był to jeden z wielu stacjonujących tam "Herculesów".

Samolot krążący nad naszymi głowami © kubolsky

W końcu pokręciliśmy dalej przez las do Krzyżówki, gdzie po odbiciu w prawo chwyciliśmy asfalt i ruszyliśmy w stronę Folwarku. Przy wjeździe do w/w wsi skonsultowałem się z współtowarzyszami wypadu i ku mojemu zadowoleniu nie odbiliśmy w stroną Gniezna, tylko pomykaliśmy dalej. Zdecydowaliśmy też, że na najbliższym skrzyżowaniu pojedziemy do Małachowa, tam przetniemy drogę 260 do Witkowa i pomkniemy do Arcugowa. Tak sobie leniwie kręcąc dojechaliśmy do kolejnej wsi na naszej drodze, gdzie również zadecydowaliśmy, że jeszcze nie czas odbijać do domu. Tym sposobem dalej prosto śmignęliśmy przez Mikołajewice, Drachowo i Potrzymowo do Żydowa, skąd ostatecznie ruszyliśmy z powrotem do miasta przez Cielimowo i dalej ścieżką rowerowo-pieszą wzdłuż DK15. Już w mieście, po drodze zostawiliśmy Juniora, który pomknął do domu, a my w duecie ruszyliśmy w swoją stronę. W międzyczasie od słowa do słowa zakiełkował mi w głowie pomysł wycieczki do Torunia i z powrotem - pierwszej w mojej rowerowej karierze, kolejnej dla pana Jurka i możliwe, że reszty potencjalnych chętnych. Wstępnie zaproponowałem datę oraz trasę przejazdu i muszę przyznać, że mocno się tym wszystkim podjarałem. Zdziwię się, jak to nie wypali :) Tak rozkminiając temat dotarliśmy do ul. Poznańskiej, czyli praktycznie pod sam dom, gdzie pożegnałem pana Jurka. W domu czekało na mnie piwko, komputer, internet i gpsies.com. Teraz właśnie płodzę ten wpis, w międzyczasie kreśląc kolejne kilometry zaproponowanego wypadu :)

Pokaż trasę GPS

Po 16:00 zadzwonił telefon. Patrzę na wyświetlacz, a tu pan Jurek. Oczywiście odbieram, już wiem o co chodzi :). Mimowolnie na mej twarzy pojawił się uśmiech, bo wiem, że gdzieś sobie śmigniemy. Okazało się, że pan Jurek właśnie organizuje ekipę na spontaniczny wypad po okolicy, więc umówiliśmy się na spotkanie na Wenecji, ostatnimi czasy naszym punkcie zbornym. Stawiłem się na czas, gdzie już czekał Organizator wraz z Juniorem. Pozostało nam poczekać na resztę. Kręcąc pierwsze kółko wokół jeziora napotkaliśmy Marcina, którego zgarnęliśmy ze sobą i z którym zaliczając kolejne kółka czekaliśmy na ostatniego bikera. Ten w końcu dotarł i po krótkiej analizie kierunku wiatru ruszyliśmy w stronę Zdziechowy w składzie: pan Jurek, Mateusz, Marcin, kolejny nowo poznany rowerowy śmigacz - Dawid i ja. Prosta do Zdziechowy to bezustanna walka z bocznym wiatrem - silnym, lecz na szczęście ciepłym. Po dojeździe do punktu pośredniego odbiliśmy w prawo, tym samym robiąc wiatr na szaro, który teraz dymał nam w plecy. Jazda do Modliszewa to sprint z wiatrem, z prędkością stałą w granicach 40 km/h :). Z Modliszewa śmignęliśmy szybko w głąb Lasów Królewskich. To był nasz plan - jak najmniej jazdy w dzisiejszym, silnym wietrze. Nad wyraz komfortowo po leśnym dukcie jechało się panu Jurkowi, niczym na fulu. Okazało się, że to wina pany w tylnym kole. Tym samym w lesie urządziliśmy szybki pit-stop i wymianę gumy.

Pit-stop w lesie © kubolsky

Poszło szybko i po chwili śmigaliśmy dalej. Jazda przez las to istna przyjemność - Epicon pięknie wybiera nierówności w leśnych szlakach, a Race Kingi dosłownie przecinają piaszczyste fragmenty dróg. Cieszy również, że ataki na podjazdy pięknie wchodzą - nogi kręcą same i w mgnieniu oka jestem na górze ;). Jechało się tak dobrze, że zanim zdążyliśmy się zorientować byliśmy na skraju lasu. Tu strzeliliśmy pierwszą dziś zbiorową fotkę.

Zbiórfoto - Dębówiec © kubolsky

Dalej asfaltem, już otwartymi przestrzeniami. Obawialiśmy się trochę wiatru. Na szczęście okazało się, że nie był on tak inwazyjny, jakby się wydawało. Tym sposobem w miarę żwawo jak na panujące warunki dotarliśmy do Gniezna. Tu postanowiliśmy odbić nad jezioro Łazienki, zaliczyć jeszcze dwa podjazdy, jeden zjazd i dalej przez miasto na rynek. Na Rynku chwila przerwy i kolejne zbiórfoto w wykonaniu miłej ochotniczki :)

Zbiórfoto - Rynek © kubolsky

Ostatecznie po chwilowej dyskusji na temat sposobu, w jaki spożytkowana zostanie reszta dnia ja pognałem do domu, a reszta dokręciła kilometry.
Z tego miejsca pragnę podziękować panu Jurkowi za umiejętności organizacyjne i tym samym polecam się na przyszłość! :)

Pokaż trasę GPS

Zgodnie z wczorajszymi ustaleniami, o 9:30 wyruszyłem w kierunku Biedronki przy ul. Poznańskiej na spotkanie z panem Jurkiem i Mateuszem. Szybki, męski uścisk dłoni i śmigamy na Wenecję, gdzie umówiliśmy się z Marcinem. Tu również wymieniliśmy uprzejmości, ja w międzyczasie narzuciłem na siebie bluzę (wyjazd na półkrótko rano to nie był zbyt dobry pomysł) i ruszyliśmy na Gołąbki. Ledwo wyjechaliśmy z miasta i już wiedzieliśmy, że wiatr w dniu dzisiejszym nie będzie naszym sprzymierzeńcem. Nie był to ten znany z ostatnich dni ciepły zefirek, lecz odczuwalne, dość chłodne wietrzysko (choć summa summarum nie było tak źle). Droga na Gołąbki w znacznej mierze wiodła przez lasy, w których po drodze zatrzymaliśmy się przy grobie żołnierza Napoleońskiego celem obfocenia obelisku, a w moim przypadku zaliczenia przy okazji kesza :)

Grób żołnierza Napoleońskiego © kubolsky

Chwilę później dotarliśmy na umówione miejsce spotkania, tam już czekał na nas Sebastian. Na miejscu ustaliliśmy dzisiejszą trasę, choć ustaliliśmy to za dużo powiedziane - Sebek zaproponował jeden z wielu objechanych przez Niego wariantów, na który przystaliśmy i po minucie ruszyliśmy dalej. Paręset metrów jazdy i znaleźliśmy się na plaży nad jeziorem Przedwieśnia, gdzie postanowiłem wprowadzić drobne korekty w ustawieniu kąta siodła. Od samego wyjazdu z Gniezna coś mi nie grało, a moja interwencja tylko to potwierdziła - śruba była luźna, a siodło przy użyciu odpowiedniej siły można było przestawiać rękoma.

Jezioro Przedwieśnia © kubolsky

Dalej długą, częściowo asfaltową i częściowo gruntową prostą przez las śmignęlismy w kierunku źródła rzeki Gąsawki. Tam kolejny fotostop.

Źródła rzeki Gąsawki © kubolsky

Rezerwat Przyrody "Źródła Gąsawki" © kubolsky

Dalej pokręciliśmy pagórkowatym, leśnym duktem w stronę ścieżki dydaktyczno-przyrodniczej "Dolina rzeki Gąsawki". Już po kilkuset metrach czekał nas pierwszy krótki, lecz stromy i grząski podjazd.

Podjazd © kubolsky

Tu muszę przyznać, że o ile jazda po równych drogach, czy to asfaltach, czy to leśnych duktach, czy też polnych drogach to przy obecnej formie dla mnie pestka, o tyle ostre podjazdy (bo te dłuższe i łagodniejsze łykam bez problemu) jeszcze dają mi ostro popalić. Kwestia czasu i będzie git :) Dalej pośmigaliśmy już asfaltem, gdzie po drodze zaliczyliśmy szybki zjazd. Tu też ustanowiłem swój obecny top speed - 60.1 km/h. Po zjeździe oczywiście podjazd, odbicie w prawo, chwila pedałowania i jesteśmy u celu.

Dolina rzeki Gąsawki © kubolsky

Ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna w Dolinie rzeki Gąsawki to stosunkowo krótki, lecz mega, meeeega urokliwy szlak pieszo-rowerowy! Po drodze mamy zjazdy, podjazdy, schody, mostki, wąwozy, meandrującą rzekę, rozlewiska i sto innych powodów by się na chwilę zatrzymać, popatrzeć i strzelić fotkę. Na bank tu jeszcze nie raz zawitam.

W dolinie Gąsawki © kubolsky

Rozlewisko rzeki Gąsawki © kubolsky

Uphill © kubolsky

Meandrująca Gąsawka © kubolsky

Fura © kubolsky

Po drodze, gdzieś tam w dolinie Sebastian założył nowego kesza. Spoilerów nie będzie :)

Nowy kesz w dolinie © kubolsky

Chyba z tej satysfakcji z założonej nowej skrzynki wlazł na drzewo i ani raczył z niego zleźć ;)

Leniwiec na szlaku :) © kubolsky

Kilka, może kilkadziesiąt, albo i więcej obrotów korbą dalej opuściliśmy szlak, tym samym wjeżdżając do osady Gąsawka, skąd asfaltem w górę mijając punkt z którego zaczynaliśmy i do wcześniej wspominanej asfaltowej górki. Tym samym zakręciliśmy kółeczko i pośmigaliśmy nad jezioro Wieneckie.

Panorama jeziora Wienieckiego © kubolsky

Rozkmnia © kubolsky

Tu po raz kolejny widoki zaparły mi dech. Okazuje się, że wystarczy kawałek dalej od domu wyściubić nos i można poznać naprawdę ciekawe i przede wszystkim piękne fyrtle. Dalej ruszyliśmy polną drogą, gdzie po chwili naszym oczom ukazał się urokliwy, choć o tej porze jeszcze goły bukowy las. W tym miejscu część z nas śmignęła skrajem, a reszta (w tym ja) przez las, górkami i zjazdami. Przy wyjeździe Sebastiana dopadła chmara papparazzi ;)

Fotostop © kubolsky

Koniec końców offroad musiał się kiedyś zakończyć i znów chwyciliśmy asfalt. Żeby jednak nie było za różowo, podjazdy ani myślały dać za wygraną. Konkretny spotkał nas już po chwili w Palędziach Kościelnych.

Uphill © kubolsky

Po osiągnięciu szczytu, zgodnie z prawem cyklisty - był podjazd, musi być zjazd. Był :) Tu większość ekipy po raz kolejny spróbowała swych sił w biciu rekordów prędkości, mój jednak tego dnia pozostał nie pobity. Po drodze minęliśmy kopalnię soli w Przyjmie, oraz miejsca, gdzie strony zainteresowane prowadziły odwierty w poszukiwaniu łupków. W końcu znowu czarny dywan się skończył, a my piachami pognaliśmy w stronę Wału Wydartowskiego.

Uphill 2 © kubolsky

Po kilku podjazdach (jakoś zjazdy mi umknęły) po raz kolejny chwyciliśmy asfalt, który doprowadził nas do czynnego sklepu, w którym uzupełniliśmy zapas płynów.

Przerwa © kubolsky

Tu też okazało się, że Mateusz złapał pierwszego w swojej rowerowej karierze laczka. Szybki pit-stop i w parę minut problem został zażegnany.

Pit Stop © kubolsky

Dalej już praktycznie łagodnie z górki, raz asfaltem, raz polnym gruntem dotarliśmy w okolice Trzemeszna, gdzie na do widzenia postanowiliśmy zdobyć azbestową hałdę. Jak postanowiliśmy tak uczyniliśmy, by po chwili podziwiać panoramę okolicy mając pod nogami spore ilości niezbyt zdrowych materiałów ;) Po zejściu jeszcze ostatnie, wspólne foto...

Azbest hill © kubolsky

...i tu pożegnaliśmy Sebastiana, który pokręcił do domu. My natomiast ruszyliśmy dookoła hałdy i dalej prostą (prawie) drogą do domu. Ostatnie kilometry śmigało się naprawdę przyjemnie bo z wiatrem, przez pola, szerokimi szutrowymi drogami. W końcu po raz kolejny wypadliśmy na asfalt, którym przez Jankowo Dolne i ostatni tego dnia podjazd trafiliśmy do Gniezna. Tym oto sposobem w znakomitym towarzystwie, w pięknej okolicy zostawiliśmy za sobą 80 km.
Co z tego, że czuje się to w nogach - o to właśnie chodzi. Najważniejsze by znaleźć pasję i realizować ją z ludźmi, którzy w tym samym stopniu czują bluesa :)

Pokaż trasę GPS

Z jazdy ze Świeżakiem nic nie wyszło. Rzekomo zwalili mu się na głowę niespodziewani goście, choć ja bym raczej obstawiał ból nóg, dupska i ewentualnie nadgarstków po wczorajszym debiucie w moim towarzystwie :) W związku z zaistniałym w tej sytuacji ryzykiem, jakim była jazda solo, zaproponowałem planowaną wcześniej trasę bracholowi. Ten z przyjemnością przystał na moją propozycję i tym sposobem w duecie ruszyliśmy w stronę Laskowa. Wyjeżdżając z miasta w stronę Zdziechowy (dłuuuga prosta i otwarte, uprawne przestrzenie) zaskoczył nas nieprzyjemny wiatr prosto w twarz, który miał nam towarzyszyć przez całą drogę. Zaproponowałem więc, by zmienić trasę i cyknąć objechaną jakiś czas temu z Marcinem pętelkę Gniezno-Obórka-Obora-Strychowo-Rzegnowo-Żydówko-Łubowo-Gniezno. Tak też uczyniliśmy, wywijając tym samym wietrzysku niezły oscylator ;) Mimo atakującego co jakiś czas wmordewindu jechało się przyjemnie, tym bardziej, że z minuty na minutę na niebie pojawiało się coraz więcej słońca. W końcu trafiliśmy na drogę serwisową wzdłuż S5, gdzie strzeliłem jedyną tego dnia fotkę.

Chwila przerwy przy S5 © kubolsky

Po półtorej godziny jazdy byliśmy z powrotem, gdzie rozeszliśmy/rozjechaliśmy się każdy w swoją stronę ulicy do domów. O ile nikt mnie dziś jeszcze na rower nie wyciągnie, to będzie to jedyny dzisiejszy wypad. Trzeba zbierać siły na jutrzejszy trip z większą ekipą :)

Pokaż trasę GPS

P.S. Nadal testuję Locusa i jestem z niego coraz bardziej zadowolony :)

Dzień przywitał mnie pogodą iście rowerową. No może wiatr nie był do końca z tych wymarzonych, ale znośny. Dzisiejszy dzień również postanowiłem odpowiednio spożytkować na jazdę. Zaplanowałem ruszyć do południa wiedząc, że czeka mnie jazda solo (za czym nie przepadam), bo Marcin "dziobie" do szkoły, a pan Jurek pracuje. Chwila dumania w fotelu i już wiedziałem, że śmignę do Poznania. Był tylko jeden problem - nie znam trasy. Znaczy się znam, ale obie znane mi wersje (DK5 i nowa S5) dedykowane są zmotoryzowanym. Jazda rowerem po tej pierwszej to czyste szaleństwo, po tej drugiej zwyczajnie nie wolno :) Korzystając z okazji, że trasę muszę wykombinować sam postanowiłem, że dziś przetestuję zakupioną w Google Play Locus Maps Pro, w połączeniu z GPSies. O appce wcześniej się sporo naczytałem (pod niebiosa wychwalał ją bobiko;) ). Odpowiednio ją pod siebie skonfigurowałem (a jest co konfigurować - to naprawdę wielki, turystyczny multitool), oraz dograłem za pomocą zewnętrznego pluginu "kesze" w okolicy. Następnie przysiadłem przed kompem, odpaliłem gpsies.com, wyrysowałem zaplanowaną trasę i wyeksportowałem ją do Locusa. Nie chcąc tracić więcej czasu szybko ubrałem się na długo (spodnie i bluza, bez warstwy izolacyjnej) bo słońca praktycznie nie było, a wiatr choć ciepły to odczuwalny, spakowałem do plecaka krótsze warstwy ubrania (tak na wszelki wypadek), oraz niezbędne narzędzia (również na wszelki wypadek), woda w bidon, kask na łeb i punkt 11.00 ruszam! Początkowo objeżdżoną już drogą do Dziekanowic, gdzie zaliczyłem kesza Drużyna Piastowska. Wpisałem się zaraz za marcingt i sebekfireman :)

Piastowska drużyna © kubolsky

Po chwili śmigałem dalej do Lednogóry, gdzie odbiłem na Moraczewo. Zaraz po opuszczeniu zabudowań zmieniła się nawierzchnia z bitumicznej na utwardzoną, ziemną drogę polną. Muszę przyznać, że bardzo mnie to ucieszyło - w końcu przetestowałem porządnie Epicona w terenie. Rezultat? Jest re-wel-ka! :) Ekstra wybiera nierówności, jedzie się mega komfortowo. Następnie trasa wiodła przez chwilę asfaltem, żeby znowu przejść w polne szlaki. Tu też napotkałem pierwszą i jedyną przeszkodę w postaci piaszczystego podjazdu. Zmusił mnie on do podprowadzenia kawałek roweru, aby po chwili z powrotem na niego wsiąść i śmigać dalej. Po ponownym wyskoczeniu na asfalt pokręciłem do Krześlic, gdzie cyknąłem fotkę pałacu.

Pałac w Krześlicach © kubolsky

Dalej czarna droga wiodła gładko do Wronczyna gdzie odbiłem w kierunku Tuczna, tym samym wjeżdżając do Puszczy Zielonka (poinformowała mnie o tym fakcie stosowna tablica). Nadal asfaltami śmigałem przez las. Opuszczając zadrzewiony teren przed Karłowicami pierwszy i właściwie ostatni raz tego dnia dopadł mnie naprawdę solidny wmordewind, skutecznie obniżając prędkość do około 18 km/h. Tak snułem się aż do Wierzonki. Wjeżdżając do w/w miejscowości czułem przechodzące mnie po karku dreszcze - w końcu to fyrtel grigora, spodziewać się można wszystkiego ;)

Wierzonka © kubolsky

Bezpiecznie i po cichu przejechałem przez Wierzonkę kierując się w stronę Wierzenicy, gdzie obfociłem pierwszy (z dwóch dzisiaj) drewniany kościół na "Szlaku drewnianych kościołów wokół Puszczy Zielonka".

Drewniany kościół w Wierzenicy © kubolsky

Dalej najpierw kawałek kocimi łbami, później ubitym piachem w stronę Kicina. Po drodze przystanąłem cyknąć fotkę Dziewiczej Góry i wieży na niej ulokowanej.

Dziewicza Góra © kubolsky

Po chwili wpadłem do Kicina. Tu również fotostop przy kościółku.

Drewniany kościół w Kicinie © kubolsky

W dalszej kolejności pomknąłem przez las do Koziegłów (tak to się chyba odmienia :P ). Zauważyłem, że lasy pomiędzy obiema miejscowościami są odgrodzone, a na każdym praktycznie drzewie wiszą tablice informujące o zakazie wstępu z powodu znajdujących się tam niewybuchów. Ciekawe ilu śmiałków po zmroku się tam już wybrało i ilu wróciło ;) W końcu przez Koziegłowy do drogi nr 196, w lewo i praktycznie byłem już w Poznaniu. Wystarczyła chwila jazdy przez moją ukochaną stolicę Wielkopolski by zrozumieć, dlaczego znajduje się ona na szarym końcu miast przyjaznych rowerzystom. Niby ścieżki są, niby kontrapasy są, ale to wszystko jakieś takie nieprzemyślane, rozlazłe i utrudniające jazdę. Jakoś się przez ten Poznań przebiłem, choć mimo faktu, że znam go całkiem dobrze to miałem pewne wątpliwości czy drogami którymi śmigałem mogę jechać rowerem, czy raczej powinienem chodnikiem bo akurat w kilku miejscach ścieżki rowerowej nie uświadczyłem. Tak rozmyślając dotarłem na Ostrów Tumski...

Ostrów Tumski © kubolsky

...następnie mostem nad Wartą i ul. Chwaliszewo na Stary Rynek...

Poznański Ratusz © kubolsky

Poznański Stary Rynek © kubolsky

Zamek Przemysła © kubolsky

...by ostatecznie wzdłuż Placu Wolności, mostem Teatralnym i rozrytą Kaponierą trafić na dworzec Poznań Główny.

Nowy dworzec Poznań Główny © kubolsky

Jak to się stało, że trafiłem akurat w to miejsce? Ano po porostu, najzwyczajniej w świecie nie chciało mi się kręcić do Gniezna z powrotem :) Wolałem dotrzeć rozklekotanym "Kiblem" o przyzwoitej godzinie i mieć coś jeszcze z popołudnia :)
Na dworzec trafiłem akurat. Mimo kolejek w kasach, 15 minut tam spędzone w zupełności wystarczyło, by zakupić bilet z dopłatą za rower oczywiście i ze spokojem zejść na peron 2, gdzie czekał podstawiony już osobowy do Gniezna. Wtarabaniłem Furę do przeznaczonego ku temu przedziału, rozsiadłem się wygodnie na skaji i poklekotałem baną z powrotem. Przed odjazdem, do przedziału wsiadła gimbusowa parka z podpoznańskiej wsi (bynajmniej tak wyglądali) i przez przypadek usłyszałem o czym rozmawiają. Moją uwagę przykuło jedno zdanie - dziewoja do chłopaka: "Patrz jaki fajny rower, chyba z 10 000 kosztuje, co? Naprawdę fajny!" Miło wiedzieć, że Fura sprawia wrażenie roweru o wartości przynajmniej kilkukrotnie przekraczającej wartość właściwą... ;)

Fura jedzie baną :) © kubolsky

Pokaż trasę GPS

Zgodnie z wczorajszymi przypuszczeniami dzisiejszy dzień auto spędziło we warsztacie. Trzeba więc było sensownie wykorzystać okazję, w postaci bonusowego dnia "prawie" wolnego. Koło południa wybrałem się do sklepu rowerowego, celem zakupu porządnej spinki do łańcucha (spinki Shimano to nie dość, że porażka, to praktycznie nierozpinalne :/ ), oraz smaru na wiosenno-letnie warunki. W drodze powrotnej wstąpiłem jeszcze do Polmozbytu ;) po benzynę ekstrakcyjną i specyfik do mycia silników (za namową Marcina). Po ostatnich przejazdach przez lasy około Skorzęcińskie do napędu dostało się sporo piachu i błota, co powodowało nieznośne trzeszczenie podczas jazdy. Dzisiejsze popołudnie poświęciłem więc na kompleksowe wyczyszczenie Fury. W związku z tym po powrocie do domu rozkułem łańcuch i zaaplikowałem mu kąpiel w benzynce, po czym skułem na nowo przy pomocy spinki SRAM 8. Solidnie wyczyściłem cały napęd, umyłem sam rower i troszeczkę zmieniłem ciśnienie w amortyzatorze. Po wszystkich zabiegach rower prezentował się wyśmienicie, aż żal było nim jechać w teren. Najważniejsze jednak, że po myciu jeździ się absolutnej w ciszy, przy delikatnym akompaniamencie szumu opon. Bajka!
Z Marcinem umówiliśmy się na wyjazd w godzinach wieczornych. Z powodu niewielkiej ilości dostępnego czasu trzeba było zorganizować krótszą trasę. Tym razem padło na Lubochnię. Ruszyliśmy po 18.30 z wiatrem, w dość żwawym tempie. Po parunastu minutach znaleźliśmy się na miejscu i chcąc, nie chcąc musieliśmy zawrócić. Wykręcając rogala minęliśmy rozpędzonego bikera. Mam wrażenie, że to mój kumpel, choć w kasku, i okularach ciężko stwierdzić mijając się szybko po drodze. Rąsia w górę i jedziemy dalej. Istniało ryzyko, że skoro w tamtą stronę jechało nam się tak dobrze, to z powrotem czeka nas klasyczny wmordewind. Okazało się jednak, że zamiast wichury prosto w ryło towarzyszył nam przyjemny wiaterek, zupełnie nie przeszkadzający w jeździe. Pozytywnie zaskoczeni postanowiliśmy odbić w stronę Jankowa Dolnego, gdzie po drodze zatrzymaliśmy się na wiadukcie kolejowym strzelić kilka fotek.

Na wiadukcie w Jankowie © kubolsky

Zachód słońca nad torowiskiem © kubolsky

W Jankowie, tuż przed samym skrzyżowaniem z dawną DK15 występuje zjazd, na którym Marcin postanowił wycisnąć maxa. Z Jego wpisu widzę, że wyszło 59.68 km/h, a na rowerze to nie przelewki ;) Po dojeździe do krzyżówki chcieliśmy zapuścić się drogą gruntową w stronę obwodnicy, ale po paruset metrach okazało się, że droga ta jest jeszcze nieprzejezdna i musimy zawrócić. Szybki podjazd gruntem z powrotem dał nam trochę popalić ;) Ostatecznie ruszyliśmy asfaltem w górę, w kierunku Gniezna. Aby jeszcze urozmaicić sobie dzisiejszy wypad, odbiliśmy w stronę Jankówka i Wełnicy (tu występują kolejne zjazdy i wzniesienia, ale lepszego speeda nie dało się osiągnąć), a następnie ul. Orcholską wpadliśmy do miasta. Szybki objazd Winiar dookoła i kierunek dom. Na wysokości Pol-Caru pożegnałem Marcina, wstępnie umówiliśmy się na niedzielny wypad większą grupą i szybko pognałem do domu, bo niebo zrobiło się podejrzanie ciemne. Za ciemne. Przeczucie mnie nie myliło - ledwo trzasnąłem drzwiami i się rozpadało. W domciu po wysiłku czekała na mnie kolacja (którą sam sobie wcześniej zakupiłem :P) w postaci zestawu sushi (lepsze to na wieczór niż klasyczny schabowy z sosem i tona ziemniaków), oraz zimne piwko (dziś Kormoran Jasny Mocno Chmielony). Pycha!

Kolacyjka :) © kubolsky

A na deser mapka ;)

Pokaż trasę GPS