Zgodnie z wczorajszymi ustaleniami, o 9:30 wyruszyłem w kierunku Biedronki przy ul. Poznańskiej na spotkanie z panem Jurkiem i Mateuszem. Szybki, męski uścisk dłoni i śmigamy na Wenecję, gdzie umówiliśmy się z Marcinem. Tu również wymieniliśmy uprzejmości, ja w międzyczasie narzuciłem na siebie bluzę (wyjazd na półkrótko rano to nie był zbyt dobry pomysł) i ruszyliśmy na Gołąbki. Ledwo wyjechaliśmy z miasta i już wiedzieliśmy, że wiatr w dniu dzisiejszym nie będzie naszym sprzymierzeńcem. Nie był to ten znany z ostatnich dni ciepły zefirek, lecz odczuwalne, dość chłodne wietrzysko (choć summa summarum nie było tak źle). Droga na Gołąbki w znacznej mierze wiodła przez lasy, w których po drodze zatrzymaliśmy się przy grobie żołnierza Napoleońskiego celem obfocenia obelisku, a w moim przypadku zaliczenia przy okazji kesza :)

Grób żołnierza Napoleońskiego © kubolsky

Chwilę później dotarliśmy na umówione miejsce spotkania, tam już czekał na nas Sebastian. Na miejscu ustaliliśmy dzisiejszą trasę, choć ustaliliśmy to za dużo powiedziane - Sebek zaproponował jeden z wielu objechanych przez Niego wariantów, na który przystaliśmy i po minucie ruszyliśmy dalej. Paręset metrów jazdy i znaleźliśmy się na plaży nad jeziorem Przedwieśnia, gdzie postanowiłem wprowadzić drobne korekty w ustawieniu kąta siodła. Od samego wyjazdu z Gniezna coś mi nie grało, a moja interwencja tylko to potwierdziła - śruba była luźna, a siodło przy użyciu odpowiedniej siły można było przestawiać rękoma.

Jezioro Przedwieśnia © kubolsky

Dalej długą, częściowo asfaltową i częściowo gruntową prostą przez las śmignęlismy w kierunku źródła rzeki Gąsawki. Tam kolejny fotostop.

Źródła rzeki Gąsawki © kubolsky

Rezerwat Przyrody "Źródła Gąsawki" © kubolsky

Dalej pokręciliśmy pagórkowatym, leśnym duktem w stronę ścieżki dydaktyczno-przyrodniczej "Dolina rzeki Gąsawki". Już po kilkuset metrach czekał nas pierwszy krótki, lecz stromy i grząski podjazd.

Podjazd © kubolsky

Tu muszę przyznać, że o ile jazda po równych drogach, czy to asfaltach, czy to leśnych duktach, czy też polnych drogach to przy obecnej formie dla mnie pestka, o tyle ostre podjazdy (bo te dłuższe i łagodniejsze łykam bez problemu) jeszcze dają mi ostro popalić. Kwestia czasu i będzie git :) Dalej pośmigaliśmy już asfaltem, gdzie po drodze zaliczyliśmy szybki zjazd. Tu też ustanowiłem swój obecny top speed - 60.1 km/h. Po zjeździe oczywiście podjazd, odbicie w prawo, chwila pedałowania i jesteśmy u celu.

Dolina rzeki Gąsawki © kubolsky

Ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna w Dolinie rzeki Gąsawki to stosunkowo krótki, lecz mega, meeeega urokliwy szlak pieszo-rowerowy! Po drodze mamy zjazdy, podjazdy, schody, mostki, wąwozy, meandrującą rzekę, rozlewiska i sto innych powodów by się na chwilę zatrzymać, popatrzeć i strzelić fotkę. Na bank tu jeszcze nie raz zawitam.

W dolinie Gąsawki © kubolsky

Rozlewisko rzeki Gąsawki © kubolsky

Uphill © kubolsky

Meandrująca Gąsawka © kubolsky

Fura © kubolsky

Po drodze, gdzieś tam w dolinie Sebastian założył nowego kesza. Spoilerów nie będzie :)

Nowy kesz w dolinie © kubolsky

Chyba z tej satysfakcji z założonej nowej skrzynki wlazł na drzewo i ani raczył z niego zleźć ;)

Leniwiec na szlaku :) © kubolsky

Kilka, może kilkadziesiąt, albo i więcej obrotów korbą dalej opuściliśmy szlak, tym samym wjeżdżając do osady Gąsawka, skąd asfaltem w górę mijając punkt z którego zaczynaliśmy i do wcześniej wspominanej asfaltowej górki. Tym samym zakręciliśmy kółeczko i pośmigaliśmy nad jezioro Wieneckie.

Panorama jeziora Wienieckiego © kubolsky

Rozkmnia © kubolsky

Tu po raz kolejny widoki zaparły mi dech. Okazuje się, że wystarczy kawałek dalej od domu wyściubić nos i można poznać naprawdę ciekawe i przede wszystkim piękne fyrtle. Dalej ruszyliśmy polną drogą, gdzie po chwili naszym oczom ukazał się urokliwy, choć o tej porze jeszcze goły bukowy las. W tym miejscu część z nas śmignęła skrajem, a reszta (w tym ja) przez las, górkami i zjazdami. Przy wyjeździe Sebastiana dopadła chmara papparazzi ;)

Fotostop © kubolsky

Koniec końców offroad musiał się kiedyś zakończyć i znów chwyciliśmy asfalt. Żeby jednak nie było za różowo, podjazdy ani myślały dać za wygraną. Konkretny spotkał nas już po chwili w Palędziach Kościelnych.

Uphill © kubolsky

Po osiągnięciu szczytu, zgodnie z prawem cyklisty - był podjazd, musi być zjazd. Był :) Tu większość ekipy po raz kolejny spróbowała swych sił w biciu rekordów prędkości, mój jednak tego dnia pozostał nie pobity. Po drodze minęliśmy kopalnię soli w Przyjmie, oraz miejsca, gdzie strony zainteresowane prowadziły odwierty w poszukiwaniu łupków. W końcu znowu czarny dywan się skończył, a my piachami pognaliśmy w stronę Wału Wydartowskiego.

Uphill 2 © kubolsky

Po kilku podjazdach (jakoś zjazdy mi umknęły) po raz kolejny chwyciliśmy asfalt, który doprowadził nas do czynnego sklepu, w którym uzupełniliśmy zapas płynów.

Przerwa © kubolsky

Tu też okazało się, że Mateusz złapał pierwszego w swojej rowerowej karierze laczka. Szybki pit-stop i w parę minut problem został zażegnany.

Pit Stop © kubolsky

Dalej już praktycznie łagodnie z górki, raz asfaltem, raz polnym gruntem dotarliśmy w okolice Trzemeszna, gdzie na do widzenia postanowiliśmy zdobyć azbestową hałdę. Jak postanowiliśmy tak uczyniliśmy, by po chwili podziwiać panoramę okolicy mając pod nogami spore ilości niezbyt zdrowych materiałów ;) Po zejściu jeszcze ostatnie, wspólne foto...

Azbest hill © kubolsky

...i tu pożegnaliśmy Sebastiana, który pokręcił do domu. My natomiast ruszyliśmy dookoła hałdy i dalej prostą (prawie) drogą do domu. Ostatnie kilometry śmigało się naprawdę przyjemnie bo z wiatrem, przez pola, szerokimi szutrowymi drogami. W końcu po raz kolejny wypadliśmy na asfalt, którym przez Jankowo Dolne i ostatni tego dnia podjazd trafiliśmy do Gniezna. Tym oto sposobem w znakomitym towarzystwie, w pięknej okolicy zostawiliśmy za sobą 80 km.
Co z tego, że czuje się to w nogach - o to właśnie chodzi. Najważniejsze by znaleźć pasję i realizować ją z ludźmi, którzy w tym samym stopniu czują bluesa :)