Kolejny poniedziałek, kolejna stówa - to powoli staje się tradycją. W związku z prognozowaym wiatrem z zachodu postanowiliśmy wybrać się z Micorem na północ, by na każdym etapie trasy maksymalnie wyeliminować wmordewind. Za cel obraliśmy Żnin w którym Dawida jeszcze nie widzieli. Start o 9:00, ruszamy w kierunku Rogowa. Początkowe kilometry to dojazd do Modliszewka i pierwsze zderzenie z wmordewindem na odcinku do Dębłowa. Tym samym wiedzieliśmy że nieliczne etapy trasy pod wiatr do najprzyjemniejszych nie będą należały. Dalej już lasami przez Nowaszyce i Dziadkowo, oraz przesmykiem pomiędzy jeziorami Zioło i Kowalewskim dostaliśmy się do Rzymu. Za Rzymem czekało na nas Rogowo do którego wpadliśmy singlem poprowadzonym nasypem jeżdżącej tędy kiedyś kolei wąskotorowej.
Dotychczas przebyta trasa jest mi dobrze znana, natomiast od tego momentu rozpoczęło się eksplorowanie nowych szlaków dojazdowych. Trzeba przyznać - rozpoczęliśmy z grubej rury. Za Łaziskami szlak urwał nam się na łące - na prawo zaorane, na lewo łąka, strumień i rozlewiska. Wybraliśmy drugą opcję lecz ostatecznie musięliśmy zawrócić - rozlewiska były nie do pokonania. Wracając zahaczyliśmy o gospodarstwo by podpytać o drogę. Okazało się że właściciel łąki ją zaorał "bo tak, bo jego". Faktem jednak jest że mapy wskazywały tam drogę, a znaki poprowadzony tamtędy szlak. Ruszyliśmy więc spulchnionym torfem by po chwili ponownie chwycić polne dukty. Nadłożyliśmy tym samym może kilkaset metrów tracąc ze 20 minut, natomiast wspomnienia pozostaną na pewno na dłużej ;) Owym polnym duktem dotarliśmy do Grochowisk, następnie pod Złotniki, a spod Złotnik pałuckimi pagórami mijając po prawej stronie Marcinkowo i Gąsawę trafiliśmy do Biskupina. Z Biskupina znanym nam asfaltowym odcinkiem zajechaliśmy do Wenecji w której urządziliśmy obowiązkowy fotostop pod Muzeum Kolei Wąskotorowej. Z Wenecji polnym skrótem dostaliśmy się na szosę Gąsawa-Żnin którą to szosą dojechaliśmy do naszego głównego celu. Wizytę w Żninie rozpoczęliśmy od stacji Żnińskiej Kolei Powiatowej, następnie przemieściliśmy się po prowiant do Biedry by ostatecznie zawitać na Rynek. Foto baszty i w drogę powrotną. Ot taka mocno skompresowana wycieczka po tym średnio urodziwym mieście ;). Droga powrotna to w sporej części jazda z wiatrem w plecy. Początkowo tą samą szosą Żnin-Gąsawa dostaliśmy się do wsi Wenecja by tam odbić w lewo na Mościszewo i Folusz. W okolicy jeziora Foluskiego odbijamy w las i gnamy do Łysinina. W Łysininie kolejny zwrot na Komratowo i Oćwiekę, skąd znanymi nam już fyrtlami ruszyliśmy przez Bełki, Drewno i Niestronno ku Palędziu Kościelnemu. Na widok palędzkiego podjazdu Micor "mocno się podjarał", ale mimo tego mało entuzjastycznego nastawienia podjazd wszedł bardzo sprawnie. Kolejne na trasie były: Palędzie Dolne, Huta Palędzka z kawernownym magazynem gazu na czele, Ławki w których tradzycyjnie zawitaliśmy pod dom narodzin Hipolita Cegielskiego, oraz Kruchowo. Jazda z Kruchowa to już regularna nuda. W Jastrzębowie na gustownym przystanku urządziliśmy sobie przerwę na strawę i herbatę. Naszą strawę wyczuł lokalny pieseł, który pojawił się na przystanku momentalnie po nas i poszedł w długą dopiero gdy ruszaliśmy dalej. Kolejna przymusowa pauza czekała nas w Strzyżewie Paczkowym - dopadł nas pierwszy tego roku wiosenny deszcz. Po około 20 minutach się przejaśniło i przestało siąpić, więc można było spokojnie dokręcać ostatnie kaemy. Do Gniezna wjechaliśmy od strony Jankowa Dolnego, a po rundce przez miasto z Micorem pożegnałem się pod Katedrą. Kolejny poniedziałek 100+ do kolekcji :).































Pokaż trasę GPS

Plan na wyjazd do Śnieżycowego Jaru zrodził się chyba pod koniec stycznia. Przez ostatnie półtorej miesiąca wyklarował nam się dokładny termin wyjazdu, jak i ostateczny skład. Okazało się że trafiliśmy w punkt, gdyż wszelakie znaki na niebie i ziemii wskazywały, iż to właśnie w ten weekend będzie można oglądać praktycznie 100% kwitnących tam Śnieżyc Wiosennych. Suma summarum pogoda również nam przypasowała - dojazd to nieznacznie przeszkadzający zachodni wiatr, za to powrót z wiatrem w plecy.
Znad Wenecji tuż po 9:00, wraz z Marcinem, Dawidem i Panem Jurkiem ruszyliśmy w drogę. Zaproponowałem by zamiast DW197 do Kiszkowa dojechać ciut dłuższą, aczkolwiek zdecydowanie mniej ruchliwą drogą. Tym samym nieraz objechanym szlakiem przez Rzegnowo, Żydówko i Dziekanowice dotarliśmy w okolice jez. Lednickiego, a dalej nudnymi asfaltami z Lednogóry przez Rybitwy, Skrzetuszewo, Głębokie i Berkowo dotarliśmy do szosy Pobiedziska-Kiszkowo. Samo Kiszkowo minęliśmy delikatnie bokiem ul. Polną i ponownie znaleźliśmy się na krótkim odcinku wojewódzkiej 197. Na skrzyżowanu dróg myknęliśmy prosto i po chwili znajdowaliśmy się na skraju Puszczy Zielonka. Pierwszą przerwę na rozgrzewającą kawę/herbatę, oraz lekko kukurydzianego banana ;) urządziliśmy sobie w Dąbrówce Kościelnej, w miejscu ku temu przeznaczonym. Po około 15-minutowej pauzie ruszyliśmy dalej, by śródleśnymi duktami dotrzeć do Głęboczka. Tu oczywiście chwilowy postój na focenie pustostanu i lecimy dalej. Z Głęboczka na skraj lasu wiodły najpierw brukowany kocimi łbami podjazd, następnie gruntowe, a ostatnecznie delikatnie piaszczyste dukty. Po ponownym chwyceniu asfaltu skerowaliśmy się na Boduszewo, a bezpośrednio za nim do Murowanej Gośliny. Murowaną wzęliśmy lekkim łukiem gdyż zachciało nam się drożdżówek. Niestety jak na złość piekarnia do której zmierzaliśmy już nie istniała, dlatego zatrzymaliśmy się w cukierni na Nowym Rynku. Tam jak na złość nie mieli drożdżówek. Zakupiliśmy więc po pączku i pokręciliśmy dalej przed siebie przez Raduszyn i Mściszewo, wzdłuż rzeki Trojanka. Od Mściszewa do Śnieżycowego Jaru wiodły nas już drogoskazy. Dodatkowo po ilości przemierzających tą drogę samochodów i rowerów dało się poznać, że na jej końcu znajduje się coś ciekawego. Do samego Jaru dotarliśmy przeciwnie do wskazań znaków. Na miejscu wykonaliśmy stosowną ilość fotografii i szybko się ulotniliśmy - wiary było co nie miara! Na długim gruntowym podjeździe, totalnie przez przypadek spotkaliśmy mknącego oglądać Śnieżyce Rolnika. Zamieniliśmy kilka zdań, pożegnaliśmy się i ruszyliśmy dalej do Starczanowa. Droga ze Starczanowa do Murowanej Gośliny to powtórka z rozrywki, natomiast samo miasto tym razem przecięliśmy w poprzek ul. Mściszewską. Granice Murowanej opuściliśmy drogą gruntową, którą prowadził również fragment Pierścienia rowerowego wokół Poznania. Tym nierównym duktem dostaliśmy się do Rakowni, czyli ponownie na skraj Puszczy Zielonka. Z tego miejsca postanowiliśmy ruszyć przez sam jej środek do osady o tej samej nazwie. Dotarliśy tam przez Okoniec i Huciska. W Zielonce, ponownie w miejscu ku temu przeznaczonym urządziliśmy sobie kolejny popas grzejąc się przy okazji w wiosennym słońcu. W końcu przyszedł czas na odjazd, więc na koń i myk w terern. Do Krześlic docieramy Traktem Bednarskim, zatrzymując się po drodze przy pamiątowym głazie. Z Krześlic wyboistym asfaltem, a następnie polną drogą trafiamy do Węglewa. Z Węglewa przez Węglewko, ponownie polnym duktem przemieściliśmy się do Lednogóry. Tu na prośbę jednego z kompanów urządziliśmy ostatnią tego dnia pauzę. Po 10-minutowym odpoczynku ruszyliśmy pokonać ostatni etap trasy - DDR-em wzdłuż fragmentu dawnej krajowej 5 dotarliśmy do Łubowa, a nastęnie serwisówką wzdłuż wyremontowanej kilka lat temu dwupasmowej części DK5 wjeżdżamy do Gniezna. Tu też rozstaję się z resztą Ekipy i mknę solo do domu.
Poniżej tradycyjnie już zamieszczam galerię zdjęć z trasy. Na galerię składają się zdjęcia autorstwa Dawida, Marcina, oraz kilka moich.





































Pokaż trasę GPS

Trochę przez przypadek udało nam się wraz z Micorem sformować całkiem sporą ekipę do kolejnego wypadu z kategorii "poniedziałkowa stówa". Tym razem zaproponowałem pętlę po trzech żelaznych mostach w ciągu nieistniejących już linii kolejowych.
O 10:00 na Wenecji zjawili się Marcin i Micor z którymi przez Lubochnię, Krzyżówkę i Gaj dotarłem do Ostrowitego Prymasowskiego. W Ostrowitym spotkaliśmy się z dwoma pozostałymi kompanami - Sebkiem i Mariuszem. Będąc w komplecie ruszyliśmy ku pierwszej atrakcji na szlaku. Dojazd wiódł przez Słowikowo, z któego urokilwą dolinką dotarliśmy do Kamieńca. W Kamieńcu zaliczyliśmy zwrot o 180 stopni i polnym duktem wzdłuż jeziora Kamienieckiego dotarliśmy do początku objechanego w zeszłym roku singletracka. Singlem tym dotarliśmy na koniec jeziora, skąd udaliśmy się do kolejnej dolinki w której zaplanowaliśmy krótką przerwę na herbatę i posiłek. Po uzupełnieniu kalorii ruszyliśmy dość wymagającym terenem do Hub Myślątkowskich, a z Hub znaną nam już drogą - najpierw szczytem niewielkiego wąwozu, następnie śródpolnym duktem trafiliśmy do Kamionka. Stąd już rzut beretem do linii nieczynnej kolejowej nr 239 Mogilno-Orchowo. Rowery na nasyp wprowadziliśmy przy wiadukcie, a następnie tradycyjnie po podkładach pomknęliśmy ku stalowej konstrukcji. Za każdym kolejnym razem przekraczenie mostu przychodzi mi coraz łatwiej, co nie zmienia faktu że prześwity pomiędzy drewnianymi belkami i płyąca paręnaście metrów niżej Mała Noteć wyzwalają adrenalinę :). Rowery podprowadziliśmy pod stromą skarpę w Marcinkowie, następnie przez Gębice i dalej polnymi drogami omijając tym samym ruchliwą DK15 trafiliśmy do Kwieciszewa. Tu czekał nas przymusowy pitstop na ponowne łatanie mojej dętki :/. Z Kwieciszewa udaliśmy się do Kunowa, gdzie znajdowała się druga tego dnia atrakcja - most kolejowy na skraju jez. Bronisławskiego. Będąc na moście mieliśmy okazję ujrzeć na własne oczy jak prezentuje się jezioro z wyjątkowo niskim stanem wody. Ponownie przez Kunowo cofnęliśmy się do Nowego Młyna, z którego przez Goryszewo, a następnie drogą Gębice-Mogilno przemieściliśmy się do Żabna. W Żabnie znajdowała się ostatnia atrakcja - łukowy most w ciągu linii nr 239, przerzucony nad jez. Mogileńskim. Na moście poza foceniem obiektu urządziliśmy sobie krótka przerwę na posiłek, by po parunastu minutach ruszyć w drogę powrotną do domów. Ta wiodła przez Wylatowo, Krzyżownicę, Popielewo i Zieleń wzdłuż jez. Popielewskiego. Z Zielenia dotarliśmy na obrzeża Trzemeszna gdzie pożegnaliśmy się z Sebkiem oraz Mariuszem i początkową startową trójcą pokręciliśmy do Gniezna. Do miasta dotarliśmy przez Miaty, Wymysłowo, Kujawki, Lubochnię, Wolę Skorzęcką i Szczytniki Duchowne w których odłączyłem się od chłopaków i pomknąłem na swój fyrtel. W domu wylądowałem dosłownie na kilka minut przed deszczem. Dobry timing, jeszcze lepszy trip :)

Część poniższych zdjęć wklejam dzięki uprzejmości Marcina i Sebastiana.







































Pokaż trasę GPS

Po raz kolejny pogoda w ciągu całego dnia zapowiadała się lepiej niż dobrze, więc również po raz kolejny postanowiliśmy zrealizować plan 100+. Tym razem padło na Piechcin. Życzeniem mojego kompana (którym ponownie został Micor) była trasa możliwie jak najbardziej terenowa. W niedzielę wieczorem wyrysowałem ślad i następnego dnia po godzinie 10:00 ruszyliśmy w kierunku punktu docelowego jakim był kujawski Wielki Kanion. Na dzień dobry okazało się, że prognozy nie do końca się sprawdziły - było co prawda bezwietrznie, ale słońca właściwie przez cały dzień nie uświadczyliśmy. Początkowy etap trasy wyrysowałem standardowo przez Lasy Królewskie, Gołąbki i leśnostradą do Gąsawki. Dolinkę sobie odpuściliśmy, gdyż po wieczornych opadach pewnie byśmy tam zdrowo grzęzli w błocie. Z Gąsawki pomknęliśmy do Chomiąży Szlacheckiej w której to rozpoczynał się alternatywny wariant dojazdu przez Laski Wiekie, Rozalinowo, Annowo i Sczepankowo, z którego dość trudnym leśnym, a następnie polnym duktem dotarliśmy do Szerokiego Kamienia. Tu czekała nas krótka przymusowa przerwa na łatanie mojej dentki. Po 20-minutowym serwisie ruszyliśmy dalej asfaltem bezpośrednio do Piechcina. Na miejscu zahaczyliśmy o market w którym zrobiliśmy małe zakupy i od razu udaliśmy się nad zalany kamieniołom. Singiel dookoła jeziorka również sobie darowaliśmy ruszając ku głównej atrakcji. Na szczycie nieczynnego wyrobiska urządziliśmy sobie popas. Muszę przyznać, że o tej porze roku ta gigantyczna dziura nie wygląda może tak rewelacyjnie jak latem, ale nie zmienia to faktu że nadal robi piorunujące wrażenie. Po przerwie na herbatę i szamę przyszła pora na powrót. Trasę powrotną poprowadziłem przez Radłowo, następnie terenem przez Mikołajkowo, Rezerwat Mierucinek i Boguchwałę gdzie trafiliśmy na opuszczone gospodarstwo. Spod pustostanu skrajem lasu dotariśmy do Broniewiczek w których ponownie chwyciliśmy asfalt. Kolejnym ciekawym punktem na trasie okazał się budynek stacyjny w Wszedzieniu w ciągu nieistniejącej już linii 238 Mogilno-Barcin. Spod stacji przez Wszedzień Nowy, Chałupska i Chwałowo, wzdłuż jez. Wiecanowskiego dotarliśmy do Wieńca, czyli na znany nam już fyrtel. Z Wieńca ponownie terenem dotarliśmy do Józefowa, a dalej przez Palędzie Kościelne, Palędzie Dolne i Przyjmę udaliśmy się ku ostatniej tego dnia atrakcji jaką był punkt widokowy w Dusznie. Podjazd na szczyt Wału Wydartowskiego piaszczystym wariantem skutecznie nas wypompował, ale widoki szybko pozwoliły zapomnieć o zmęczeniu. Nie było może idealnie i super przejrzyście, ale nadal pięknie. Z Duszna zjechaliśmy w dół do Kruchowa, a do Gniezna dotarliśmy przez Hutę Trzemeszeńską, Pasiekę, Kozłowo i Strzyżewa - Paczkowe, Smykowe, oraz Kościelne. Trasa okazała się być naprawdę ciekawą, na pewno do powtórki przy bardzej sprzyjających okolicznościach przyrody :).





























Pokaż trasę GPS

Dopołudniowo-popołudniowa pętla z Marcinem. Wiatru praktycznie zero, więc jechało się na tyle wybornie, że nie wiem kiedy to 50 km nam zleciało. Po 19:00 ruszyłem z Micorem na pętlę pod osłoną nocy. Trwająca bezwietrzna aura nadal zachęcała do jazdy więc pierwotnie zaplanowany wypad do Dziekanowic i z powrotem przeksztacił się w trochę dłuższy wyjazd. Tym oto sposobem w zwykły szary czwartek wpadły kolejne trzycyfrowe kilometry :) 

Pokaż trasę GPS Pokaż trasę GPS

Niedziela zapowiadała się lepiej niż dobrze, w związku z tym jeszcze w sobotę zaplanowaliśmy z Micorem kolejny ponad stukilometrowy trip. Micor wyszedł z propozycją objazdu jez. Powidzkiego, ja wyrysowałem trasę i byliśmy gotowi do jazdy. Przy okazji udało mi się zwerbować pana Jurka. Ruszyliśmy dość wcześnie jak na luty bo o 9:00 rano. Poranek nie zapowiadał się tak dobrze jak przewidywały prognozy - było pochmurno, niby bezwietrznie ale podczas jazdy coś się tam jednak czuło, no i chłodno. Taka pogoda towarzyszyła nam aż do Przybrodzina, czyli przez pierwsze 2 godziny. Po drodze oczywiście odwiedziliśmy molo w Skorzęcinie, a objazd jeziora Powidzkiego rozpoczęliśmy w Ostrowie. Na nasze szczęście zaczęło się wypogadzać - wyszło słońce, zrobiło się cieplej i przyjemniej a wiatr stał się praktycznie niewyczuwalny. Wyrysowany przeze mnie ślad tylko w około połowie pokrywa się z oficjalnym niebieskim. Był za to znacznie ciekawszy - nie dość że prowadził drogami gruntowymi zamiast nudnym asfaltem, to jeszcze przebiegał znacznie bliżej linii brzegowej. W Kosewie ponownie chwyciliśmy asfalt tym samym wracając na niebieski szlak, który poprowadził nas do Giewartowa a następnie Kochowa gdzie zwiedziliśmy stary cmentarz ewangelicko-augsburski. Z Kochowa udaliśmy się przez Polanowo do Powidza kończąc tym samym objazd jeziora. Na Dzikiej Plaży urządziliśmy sobie kilkunastominutową przerwę po której ruszyliśmy w podróż powrotną. Do Witkowa dotarliśmy bocznym drogami przez Wiekowo omijając tym samym wyjątkowo ruchliwą tego dnia szosę. W Witkowie przerwa na drożdżówkę od Glanca i jedziemy dalej. Do Gniezna dotarliśmy przez Szemborowo, Małachowo Złych Miejsc, Niechanowo i Goczałkowo. Zadowoleni z przejechanej trasy udaliśmy się do domów. Trip na pewno do powtórzenia :).



































Pokaż trasę GPS

Wypad w teorii spontaniczny, gdyż jeszcze w sobotę po południu plan na niedzielę zakładał odpoczynek od dwóch kółek. W godzinach wieczornych otrzymałem od Micora info że będzie miał wolne popołudnie. Pięknie! Pozostało jedynie ustalić trasę i można jechać. Konceptów miałem kilka, ale ostatecznie w związku z prognozowanym wiatrem padło na Puszczę Zielonkę, a tym samym zminimalzowanie ryzyka wmordewindu na szlaku. Dla pewności start ustaliliśmy na 10:00 rano i o tej też godzinie ruszyliśmy przed siebie. Do Tuczna dotarliśmy nad wyraz szybko - to w głównej mierze zasługa przepięknej jak na luty pogody, a co za tym idzie - motywacji do jazdy. Zjazd z asfaltów w głąb Puszczy jeszcze dodatkowo spotęgował ten stan :). W Zielonce zorganizowaliśmy sobie krótką przerwę na posiłek i herbatę, a następnie pokręciliśmy dalej, zgodnie z wyrysowanym śladem na Dziewiczą Górę. Na szczyt dotarliśmy czerwonym szlakiem. Tam kolejna krótka przerwa na energetyka i ciacho, a następnie zjazd szutrem do Kicina i droga powrotna przez Wierzonkę, Uzarzewo, Biskupice, Promno i Pobiedziska do domu. W tych oto pięknych okolicznościach przyrody pękła pierwsza stówa w tym roku. Mam ochotę na kolejne, ale póki co dzień przerwy - tyłek musi dojść do siebie ;).



























Pokaż trasę GPS

Plan na ten weekend urodził się już jakiś czas temu. Plan to może zbyt dużo powiedziane - po prostu wraz z Marcinem wiedzieliśmy że ta konkretna sobota będzie nas obu w 100% wolna, a że pogoda zapowiada się wyśmienicie to trzeba będzie ustrzelić jakąś trase 100+. Jako pierwsza do głowy przyszła nam Puszcza Zielonka, lecz w związku z nieobecnością Grigora objeżdżającego w tym czasie kolejne jezioro postanowiliśmy udać się w przeciwnym kierunku. Nieśmiało wyszedłem z propozycją objazdu (w przypadku Marcina ponownego) pustostanów w powiecie słupeckim. Moja propozycja spotkałą się z aprobatą, w związku z czym w sobotę o godzinie 10:00 we trójkę, gdyż do naszej ekspedycji podłączył się Pan Jurek ruszyliśmy ku pierwszej atrakcji - ruinom pałacu w Unii. Po drodze w Czajkach natknęliśmy się na relikt epoki PRL w postaci FSO (już nie Fiata) 125p doposażonego w w instalację LPG! Profanacja! Także w Czajkach zahaczyliśmy (trochę przez przypadek) o opuszczony PGR - w sume również relikt z epoki Kredensa.
Eksploracja ruin w Unii przebiegła bardzo sprawnie - w końcu dla każdego z nas była to kolejna wizyta w tym miejscu. Z Unii trochę polem, trochę łąką, trochę piachem, ale głównie asfaltem udaliśmy się do Radłowa. Po drodze zatrzymaliśmy się w okolicy Kornat, gdzie znajduje się stary ewangelicki cmentarz. Bliżej Radłowa mogliśmy podziwiać okazały dąb - pomnik przyrody. W samym Radłowie czekał na nas opuszczony dworek z 1907 r. wraz z przyległymi zabudowaniami. Dworek wyglądał jakby został opuszczony stosunkowo niedawno, choć taki stan prezentuje od co najmniej 2,5 roku (opuszczony został zdecydowanie wcześniej). Z Radłowa drogą łączącą Powidz ze Strzałkowem (prowadzącej rónież do lotniska 33. Bazy Lotnictwa Transportowego) udaliśmy się ku ostatniemu tego dnia pustostanowi którym było opuszczone gospodarstwo ulokowane w samym środku pola. Eksploracja gospodarstwa zajęła nam góra 20 minut, po których ruszyliśmy z powrotem do swoich domów. Do Witkowa dotarliśmy w iście szosowym tempie :). Na rynku chwilę odetchnęliśmy, a ja przy okazji pozbyłem się bluzy wymieniając ją na koszulkę naciągniętą na długi rękaw - tak ciepło było. Z Witkowa przez Małachowo Złych Miejsc, Arcugowo i Niechanowo dotarliśmy do Gniezna kończąc wypad strawą w Barze Jelonek. Zgodnie z planem wyszło nam dobre, a przede wszystkim ciekawe 110 km w pięknych, październikowych okolicznościach przyrody.





































Pokaż trasę GPS

Minęło mniej więcej pół roku od dnia, kiedy to złożyłem swoją deklarację uczestnictwa i uiściłem stosowną opłatę wpisową wybierając koronny dystans 120 km. W końcu nadeszła owa wyczekiwana niedziela, 13.09 - dzień w którym odbywała się II edycja Solid Logistics ŠKODA Poznań Bike Challenge, czyli największe w Polsce święto rowerzystów.



Za transport do stolicy Wielkopolski odpowiadał Maniek, który zgarnął mnie wraz z rowerem tuż po 8 rano spod Biedronki. Pogoda o poranku nie napawała optymizmem - było chłodno, mgliście, dżdżyście i mało przyjemnie. Spod dyskontu ruszyliśmy po Bobiko i mniej więcej koło 8:30 pomknęliśmy w komplecie nad poznańską Maltę. Po dotarciu na miejsce zrzuciliśmy z siebie gustowne dresy i tylko w tym i z tym co niezbędne ruszyliśmy w kierunku biura zawodów. Niestety, z uwagi na fakt że agrafki do przymocowania numerów startowych szybko okazały się towarem deficytowym musieliśmy udać się pod trybunę, gdzie stacjonowali wolontariusze ze zszywaczem ;). W sumie dobrze się stało, gdyż właśnie tam trafiłem na kilku znajomych - Bociana (wraz z Mamą i Siostrą), kuzyna Bociana, oraz Bartka.



W tym przemiłym gronie wymieniliśmy kilka...kilanaście...no, może nawet kilkadziesiąt zdań, przy okazji z niekrytym uśmiechem obserwując zmieniającą się aurę. Zmieniającą się oczywiście na lepsze :). Zmierzając koło godziny 11:30 do sektorów startowych po chmurach i mgle nie było nawet śladu - na niebie świeciło piękne, wrześniowe słońce, a temperatura powietrza była po prostu ideana!
Start pierwszych sektorów zaplanowany został na godzinę 12:00. My ustawiliśmy się w ostatnim, zadeklarowanym wcześniej sektorze "I", mając przed sobą jakieś 1600 pozostałych miłośników dwóch kółek napędzanych siłą mięśni. To robiło wrażenie!





Sektory wypuszczano co 3 minuty, więc na trasę ruszyliśmy około 12:30. Plan był prosty - jedziemy w naszej grupie, bez szaleństw. Jeśli uda nam się osiągnąć średnią 25 km/h i wrócić w czasie poniżej 5 godzin to będzie naprawde dobrze. W tejże grupie przemknęliśmy przez Poznań. W sumie nie do końca w "tej" grupie, bowiem Bobiko startował z sektora "H", więc ruszył 3 minuty przed nami, a Bartek startujący razem z nami bardzo szybko zniknął z pola widzenia.



Nie mniej z pozostałymi Chłopakami trzymaliśmy się razem...aż do wylotu z Kobylnicy. Adrenalina zrobiła swoje i mimo solidnego wiatru wiejącego prosto w twarz postanowiliśmy wraz z Mańkiem przydepnąć po naszemu. Wpadliśmy tym samym w pewnego rodzaju błędne koło, gdyż im większą ilość osób z wcześniej wypuszczanych sektorów mijaliśmy, tym bardziej chcieliśmy mijać kolejnych. Co istotne - zdecydowana większość startujących rowerzystów to ludzie na szosówkach. Ciężko mi opisać to wspaniałe uczucie, gdy "łyka się" szoszonów jednego po drugim mknąc rowerem MTB na 2.2 calowych gumach :). Pocisnęliśmy solidnie aż do nawrotki w Łubowie, ciągnąc przy okazji kilkuosobową grupę kolarzy. Po drodze minęliśmy wracających Bobiko i Bartka, oraz zgarnęliśmy w biegu po butelce wody ze strefy żywieniowej. Nawrotka to istne wybawienie - w ciągu sekundy wiatr który uprzykrzał ostatnie 40 km zaczął pchać nas do przodu. Momentalnie zgubiliśmy podczepioną pod nas grupę i pomknęliśmy przed siebie do Dziekanowic. Przejazd z Dziekanowic do trasy Gniezno-Kiszkowo to co prawda jazda z bocznymi podmuchami, ale nadal z dość wysoką prędkością przelotową. Wypadając w Komorowie na DW197 ponownie otrzymaliśmy wiatr w żagle. Nie pozostało nam nic innego jak na blacie śmigać przed siebie. Do samego Kiszkowa jechało się, a właściwie było pchanym rewelacyjnie. Schody zaczęły się za Kiszkowem. Kolejny obrót trasy o 180 stopni i dość stromy podjazd dały ludziom ostro w kość. Stwierdziłem że co jak co - ma się trochę tych kilometrów w nogach, więc gdzie jak nie na podjeździe można poprawić czas. Ruszyłem więc ciągnąc Mańka za sobą, mijając kolejne grupy zmęczonych cyklistów. Trasa się wypłaszczyła, ale aż do odbicia na Wierzyce trzeba było walczyć z wmordewindem. Z Wierzyc gładkim asfaltem pomknęliśmy do Wronczyna, gdzie ulokowana była kolejna (a zarazem ostatnia) strefa żywieniowa. Ponownie w locie zgarneliśmy po butelce wody i izotoniku i pod osłoną drzew pokręciliśmy przez Puszczę Zielonkę wyboistymi asfaltami w stronę Wierzonki. Tu moje szacowne cztery litery wyraźnie dały o sobie znać. W końcu jednak asfalt się wyrównał, las się skończył, a nas prawie przetrącił mijający nas zza pleców radiowóz... W samej Wierzonce z daleka dało się poznać (po krystalicznie białych kasku i rowerze) Grigora. Wspólnie z Mariuszem się na Niego wydarliśmy, a ten w ostatniej chwili zdążył chwycić aparat i strzelić nam foto.



Pozdrowiliśmy się wzajemnie i śmignęliśmy dalej w stronę Kobylnicy. Z Kobylnicy aż do Ronda Śródka trasa praktycznie pokrywała się z pierwszymi kilometrami wyścigu. Zmiana nastąpiła po odbiciu w ul. Warszawską. Dla wielu była to istna udręka na ostatnich kilometrach - łagodny, choć długi podjazd aż do skrzyżowania z ul. Mogileńską, ponownie wiatr prosto w twarz, no i przede wszystkim zmęczenie... Ja jakimś cudem tego wszystkiego nie czułem i w sumie nie wiem kiedy zgubiłem za sobą Mańka. Żwawo deptając, mijając kolejnych kolarzy i tym samym jeszcze bardziej się nakręcając dotarłem do Węzła Antoninek. Tam zlokalizowana była chorągiew informująca, że do mety pozostało 5 km. Nie wiem skąd we mnie brały się jeszcze siły, a tym bardziej optymizm, ale dalej ostro cisnąć przed siebie postanowiłem (tak dla żartu) podpytywać mijanych rowerzystów czy piszą się na jeszcze jedno okrążenie. Chyba nie muszę mówić z jakimi epitetami się spotkałem... ;). Zawijając rogala na Browarnej wiedziałem, że do mety pozostał żabi skok. Nie pozostało mi nic innego jak przemknąć ul. Dymka, a następnie ul. Baraniaka drąc się tylko non stop "lewa wolna!". Bramę mety ujrzałem szybciej niż się spodziewałem. Kilka ostatnich obrotów korbą, już na stojąco, z mega naporem na pedały i...po wyścigu :)
Na metę wpadłem z czasem 4:14:50, ze średnią prędkością 27,65 km/h. Powiem szczerze - takiego wyniku się nie spodziewałem :). Liczyłem po cichu, że może uda się przejechać trasę w 4:30, ale zarówno czas na mecie, jak i średnia prędkość były dla mnie totalnym zaskoczeniem. I to wszystko na MTB i grubych kichach! Tuż po mnie na metę wpadł Mariusz, z którym wspólnie już na spokojnie pokręciliśmy na dół do miasteczka zawodów.
Tam otrzymaliśmy pamiątkowe medale.





Z medalami na szyjach udaliśmy się na parking rowerowy (gdzie z kolei ilość rowerów robiła mega wrażenie), a stamtąd już na nogach udaliśmy się do Strefy Finiszera na zasłużony posiłek.



Jakimś cudem udało nam się zebrać całą naszą ekipę do kupy. Wspólnie w siódemkę usiedliśmy przy stole i zajadając się hamburgerami popijanymi zimnym piwem z Browaru Fortuna oddaliśmy się powyścigowym komentarzom. Komentarzom jak najbardziej pozytywnym. Po mniej więcej godzinie odpoczynku przyszedł czas na pożegnanie z Chłopakami, gdyż robiło się późno, a trzeba było wrócić jeszcze do domu. Zapakowaliśmy rowery na auto i bez większych problemów komunikacyjnych ruszyliśmy do Gniezna.



W domu zameldowałem się po 20:00. Oczywiście z gigantycznym uśmiechem na ustach :).
Imprezę zaliczam do mega udanych. Kilka niedociągnięć by się znalazło, ale patrząc na skalę całego przedsięwzięcia nie mam nawet najmniejszego zamiaru ich wytykać. Jedno jest pewne - za rok startuje ponownie. Kto wie - może na szosie? 
Tymczasem Organizatorom serdecznie dziękuję! Jesteście Wielcy!!!

P.S. Z dokładną klasyfikacją i szczegółowymi wynikami można zapoznać się tutaj.

Pokaż trasę GPS

Piękna pogoda za oknem - aż żal nie ruszyć rowerem przed siebie. Wspólnie z Marcinem obraliśmy kierunek nad jez. Kamienieckie, ku granicom województwa. Mknąc przed siebie postanowiliśmy rozszerzyć trasę o dodatkową, znaną nam już atrakcję - most kolejowy w Marcinkowie. W tylnym kole wesoło cyka nowa piasta Novateca.























Pokaż trasę GPS