B-day zawiódł srodze me rozdmuchane oczekiwania. Dla niewtajemniczonych - B-day to urodzinowe piwo, uwarzone w kooperacji browarów Pinta i AleBrowar, z inicjatywy Piwoteki Narodowej. Pinta zajęła się zasypem, AleBrowar oczywiście chmielił Amerykańskimi chmielami. Dokonując wczoraj w Ministerstwie Browaru zakupu cieszyłem się jak małe dziecko z Chupa-Chupsa, a po przyjeździe do domciu wieczorkiem przelałem piwo do szklanki i rozpocząłem degustację. Przyznaję - pierwszy łyk to niebo w gębie. B-day to co prawda nie AIPA, więc i goryczka nie jakaś z kosmosu, ale chmiele i tak robią swoją robotę. Niestety każdy kolejny łyk to coraz większy zawód, coś ewidentnie jest nie tak. Na moje to właśnie podczas chmielenia coś się wysypało (kumacie tą grę słów? :P ), ponieważ wystarczy odczekać minutę po łyku i smak zaczyna nieprzyjemnie ściągać całą jamę ustną. Nie jest to nic fajnego, tym bardziej że skutecznie niweluje chęć sięgnięcia po kolejnego wira. Przykro się przyznać, ale piwa nie dopiłem. Następnym razem po prostu będę trzymał się utartych szlaków i zakupię sprawdzonego Rowing Jacka.
Dzisiejszy dzień wcale nie zaczął się jakoś rewelacyjnie, tzn. niebo spowite było sporą warstwą chmur a o słoneczku można było zapomnieć. Nie powiem żeby rozbudziło to we mnie rowerowy entuzjazm. Z drugiej strony może to i dobrze, bo mnie na dwór nie ciągnęło, a trzeba było ogarnąć chatę przed jutrzejszymi drugimi urodzinami Juniora. Na moje głupie szczęście po południu ciemne chmury zniknęły praktycznie całkowicie, a żarówa ostro dawała z nieba. Ponieważ ja swoje zadania wykonałem, postanowiłem przeznaczyć trochę czasu na rowerowe przyjemności. Aura za oknem była (wydawać by się mogło) idealna, wskoczyłem więc w krótki zestaw ciuchów, spakowałem sakwę (nareszcie nie muszę się bujać z bagażem na plecach) i ruszyłem na szlak. Wyjazd z Topolowej to "kubeł zimnej wody" - zderzyłem się ze ścianą silnego i chłodnego wiatru. Pierwsza myśl - zawracam i coś jeszcze na siebie założę. Przytomnie jednak pomyślałem, że jadąc pod taki wiatr trochę się zasapię, więc pewnie się również solidnie rozgrzeję. Ruszyłem więc dalej serwisówką wzdłuż DK5, w kierunku węzła Gniezno - Południe.

Centrum sterowania wszechświatem ;;) © kubolsky

Aha, tu nadmienię że w końcu stałem się posiadaczem idotoodpornego kieszonkowego pstrykacza fotek :) Nareszcie telefon mogę w spokoju zostawić dla Locusa (który gdzieś po drodze się wysypał i ślad musiałem nanosic ręcznie :/ ), a i samych fotek i filmików będzie więcej, ku Waszej niekrytej uciesze jak mniemam;)
Jak widać dziś znowu postanowiłem objechać śmiganą już kilkukrotnie trasę do Czerniejewa, z tym że wybrałem wariant w 100% asfaltowy, w przeciwieństwie do poprzedniego wyjazdu. Praktycznie przez całą gładką, asfaltową drogę do Wierzyc skutecznie hamował mnie wmordewind. Nawet w momencie kiedy między Promnem a Fałkowem trzeba było chwilowo opuścić czarny dywan, wiatr nie dawał za wygraną.

Między Promnem a Fałkowem © kubolsky

Tak sobie jadąc i myśląc doszedłem do wniosku, że nie raz już się w takich (oraz gorszych) warunkach śmigało, więc trzeba zacisnąć zęby i ostro napierać na korbę. Średnia prędkość na tym odcinku nie była może powalająca, ale z drugiej strony jakiejś wielkiej tragedii też nie było - 23 km/h to nie tak źle :) Dojechałem w końcu do rondka we Wierzycach i wydedukowałem, że kierując się na Czerniejewo powinienem ustawić się korzystniej względem napieprzającego wietrzyska. Ciężko było sprawdzić czy miałem rację, bo początkowe parę kilometrów to jazda przez las. Las się jednak w końcu skończył i ku mej radości do uszu dochodziła tylko cisza i szum opon. No, prawie tylko cisza i szum opon. Bez dymającego wiatru okazało się, że słyszę skrzeczący łańcuch. Najwyraźniej już najwyższy czas na smarowanie bo wysechł na wiór. Ależ to wkurza... Całą drogę do Czerniejewa śmigałem w towarzystwie nie odstawiającego mnie nawet na pół koła kompana. Jechał twardo obok, nawet gdy rozpędzony nie schodziłem poniżej 30 km/h. Najwidoczniej ostro zaprawiony w bojach ;)

Chasing shadow © kubolsky

W końcu trafiłem do Czerniejewa gdzie nie mogłem sobie odpuścić wizyty na pałacowym fyrtlu. Przejeżdżałem tędy nie raz, lecz nigdy nie było okazji by przystanąć i strzelić foto. Dziś się taka okazja nadarzyła i postanowiłem z niej skorzystać. Potwierdziły się również informacje zasłyszane jakiś czas temu - ktoś Czerniejewski pałac kupił i o ile do Wozowni czy parku można wjechać, tak pod sam pałac już nie - drogę blokuje przewieszony łańcuch. Aha, wiem że gdzieś w parku znajduje się keszyk, lecz nie zaciągnąłem do Locusa lokalizacji okolicznych skrzynek, a na ślepo nie było sensu szukać.

Pałac w Czerniejewie © kubolsky

Z Czerniejewa droga wiodła by mnie prosto przez Pawłowo i Mnichowo do Gniezna, ale szybka kontrola czasu wykazała, że dysponuje jeszcze ponad godziną wolnego czasu. Chwila zastanowienia i decyzja - w Pawłowie przy cmentarzu odbiję sobie na Kosmowo, a stamtąd przez Gębarzewo ulicą Pustachowską wrócę do domu. Jak pomyślałem tak uczyniłem i po sprawnym przejeździe w/w drogą wśród pól uprawnych i lasów, zaraz za nekropolią wykręciłem rogala w prawo. Tu po raz kolejny spotkałem się z wiatrem twarzą w twarz, lecz trwało to co najwyżej 5 minut, gdyż droga zakręcała i od tego momentu wiało mi już tylko w bok lub w plecy. W końcu dotarłem do Gębarzewa, a opuszczając wioskę uchwyciłem na fotce budynki Zakładu Karnego widocznego wśród okolicznych pól.

ZK Gębarzewo © kubolsky

Dalej trasa wiodła ul. Pustachowską przez las do samego Gniezna, a konkretniej na dzielnicę Pustachowa.


Postanowiłem uwiecznić tą drogę na zdjęciu, gdyż przypomniał mi się pewien wczesnowiosenny wypad z p. Jurkiem i Mateuszem. Wtedy ten dukt wyglądał znacznie mniej przyjaźnie. Najpierw asfaltem, później leśnym duktem i znowu czarnym szlakiem wyjechałem w Gnieźnie.

Ul. Pustachowska © kubolsky

Jeszcze fotka kościoła w budowie (stan niezmiennie surowy odkąd tylko pamiętam)...

Budowa kościoła na Pustachowie © kubolsky

...i Półwiejską, dalej wzdłuż Kostrzewskiego, przez Dalki i E. Orzeszkowej wracam do domciu.
Mimo iż za solówkami nie przepadam to w fotelu zasiadłem mega usatysfakcjonowany, a pierwsza rzecz o której pomyślałem, to pytanie "gdzie tu jutro przy sobocie się wybrać"? :)
Jakiś czas później otrzymałem od Aśki zadanie - "zajmij się Frankiem, a ja dokończę sprzątanie". Jako że nie jestem z tych pedantycznych osób, które porządkując własne "M" zaglądają we wszystkie najdrobniejsze kąciki, przystałem na propozycję i zgarnąłem Juniora na rower. Wyciągnąłem z garażu Dżoanową Kozę, podniosłem siodło, zainstalowałem Młodego w foteliku, założyłem Mu kask z Puchatkiem :) i wio. Tak w duecie wykręciliśmy sobie rundkę po mieście zahaczając najpierw o Biedrę na dzielni, gdyż mieliśmy nabyć droga kupna truskawy. Niestety Pani Truskawki już nie było, więc udaliśmy się w okolice Netto, gdzie przesiaduje konkurencja Pani Truskawki. Tam również nikogo. Pozostało się zaopatrzyć w jak się okazuje deficytowy towar w Piotrze i Pawle. Przy okazji zgarnąłem dwa Lubuskie Jasne i Kormorana Mocno Chmielonego. Zakupy do koszyczka i jedziemy z powrotem. Aby drogę powrotną sobie trochę urozmaicić, w połowie deptaku odbiliśmy na ul. Słomianka, później kawałek brzegiem Wenecji i z powrotem do domu tradycyjnie równolegle do Poznańskiej. Junior po drodze zdążył wciągnąć obowiązkową bułę, a mi udało się zgubić jedną truskawkę i jedną wciągnąć osobiście. Aśka chyba nie zauważyła braków ;) Tym sposobem osiągnęliśmy godziny wieczorne, ja w końcu znowu sączę pijalne piwo i jak już wcześniej napomknąłem, zastanawiam się nad trasą na jutro, bo pogoda zapowiada się wyśmienicie :)
Pokaż trasę GPS

Zgodnie z przewidywaniami dziś w godzinach popołudniowych u progu stanął kurier DPD z przesyłką - doszły sakwy i bagażnik. Pod wieczór montaż, lecz bez testowego przejazdu z obciążeniem.
Fura w wersji wyprawowej prezentuje się tak:

Szykowanko na wyjechanko :) © kubolsky

Oczywiście okazało się, że zakupom jednak nie ma końca - muszę się jeszcze doposażyć w "strap-ony" do przypięcia reszty bagażu. Poza tym czekam na nową lampkę. Przyda się tym bardziej, że dotychczasową dałem dziś do zabawy Juniorowi (Młody lubi ją sobie włączać i patrzeć jak mryga), straciłem Go dosłownie na sekundę z oka i lampkę wcięło. Szanse na znalezienie jej na podwórku są niższe niż trafienie szóstki w totka...

Od poniedziałku zacząłem z grubej rury - dziś odwiedziłem sklepy w Lubinie i Legnicy. Btw jeżeli sądzicie że nas lato nie lubi, to powinniście odwiedzić dolny śląsk - deszcz tam napierdziela non stop, rzeki wychodzą z koryt a kanaliza nie wyrabia. Masakra! Tym bardziej powrót do wielkopolski wywołam na mej twarzy solidnego banana. Wysiadając pod domem z samochodu przywitało mnie wieczorne, piękne słoneczko i przyjemnie rześki wietrzyk. Czasu co prawda było niewiele, bo trza było Juniora do spania powoli ogarniać, ale nie mógłbym sobie wybaczyć gdybym nie zaliczył chociaż kilku kilometrów na rowerze w tych jakże sprzyjających warunkach. Jako że dysponowałem około 30 minutami, postanowiłem spożytkować je na szorta do Piotra i Pawła po jakąś kolacyjkę. Tak też postąpiłem i niecałe 8 km pękło w 20 minut. Nie tak źle (znaczy z czasem, bo przecież nie z dystansem :P ). Aura mnie zdrowo nakręciła i mam nadzieję, że utrzyma się do weekendu, a tym bardziej przez weekend właśnie. Trzymam kciuki aż zsinieją! :)

Budzik nastawiłem na 8.00 rano, lecz jeszcze przed dzwonkiem zdążyły mnie obudzić promienie porannego słońca. Pogoda zapowiadała się wyśmienicie, wręcz idealnie na zaplanowany wyjazd. Przed umówioną 9.00 przywdziałem rowerowe ciuchy, zalałem bidon izotonikiem, wrzuciłem łupinę na czerep i ruszyłem w stronę Biedronki. Nie minęło nawet 50 metrów gdy spotkałem się z p. Jurkiem. Zgodnie z wczorajszym założeniem, punkt 9.00 ruszyliśmy na szlak. Jako że czas miałem tylko (i aż) do 14.00, trzeba było wybrać taką trasę, by punktualnie zjawić się z powrotem. Chwila zastanowienia i kręcimy do Kiszkowa. Cały etap do pierwszego punktu pośredniego jechaliśmy z delikatnym wiatrem ze wschodu. W Kiszkowie wylądowaliśmy po 50 minutach kręcenia z całkiem niezłą średnią przejazdu. Najpierw wspólne foto pod tablicą z nazwą miejscowości...

Kiszkowo wita! © kubolsky

...a następnie mapa w dłoń i rozkminiamy co dalej. Wiele czasu nam to nie zajęło i w końcu postanowiliśmy ruszyć w stronę Kłecka. Ten etap to jazda pod wiatr. Można by pomyśleć że wcale nie jechało się przyjemnie, lecz byłby to błąd. Z rana wiatr był bardzo delikatny, a na dodatek ciepły i bardzo rześki. Jechało się wyśmienicie i tak na pogaduchach zleciało nam do DW 190 Gniezno - Wągrowiec. Po drodze pozdrowiliśmy dwóch bajkerów na szosach, a oni na szczęście nie okazali się być burakami i pozdrowili nas z wzajemnością. Pierwotny plan zakładał, że wykręcimy do Kłecka i stamtąd do domów, lecz jechało się na tyle sprawnie że posiadany zapas czasu wręcz należało spożytkować na większą ilość kilometrów. Bez wahania ruszyliśmy w stronę Janowca. Obawiając się jednak, że powrót z Janowca zajmie nam zbyt dużo czasu ustaliliśmy, że wykręcimy do Mieleszyna. Po drodze w Świniarach mijamy pierwsze odbicie, chwilę później drugie a my dalej jedziemy przed siebie. Pan Jurek zaproponował, że wykręcimy dopiero w polną drogę i śmigniemy wzdłuż jeziora Łopienno. Skoro tak to ja się nawet nie stawiam - jeśli jest jazda terenem to ja jestem na tak! :) Śmigając polnym szlakiem zatrzymaliśmy się celem sprawdzenia, czy to jezioro faktycznie tam jest. Było.

Nad jeziorem Łopienno © kubolsky

Dalej jeszcze chwila gruntem i znów wskakujemy na asfalt. Na krzyżówce w Dobiejewie kręcimy w lewo i lekko pod górkę śmigamy do Mieleszyna. Po prawej ręce mamy kolejne jezioro, tym razem Świniarskie. Gdy tak sobie leniwie kręciliśmy (leniwie, bo raptem około 22 km/h :P) p. Jurek wpadł na pomysł by w Mieleszynie wykręcić na kemping Borzątew i wciągnąć tam kiełbaskę z grilla. Przyznam szczerze, że na świecie żyję już jakiś czas ale nigdy wcześniej nie miałem okazji tam być. W końcu kiedyś musi być ten pierwszy raz. Jedziemy! Dotarlismy w końcu na pole namiotowe, a moim oczom ukazał się mały pseudo-Skorzęcin (lecz bez domków), z zapleczem gastronomicznym w postaci kilku namiotów pamiętających głęboki PRL i bardzo umowna plaża nad jeziorem. Na dobitkę okazało się, że chyba 11.00 to za wcześnie by rozpalać grille i zwyczajnie obeszliśmy się smakiem. Pan Jurek wyglądał na niezadowolonego, ja również czułem się mocno zawiedziony. Ostatecznie pozostało mi strzelić panoramkę tegoż przybytku...

Camping Borzątew © kubolsky

...a p. Jurek przygotował aparat i ustawił samowyzwalacz na kolejne wspólne foto.

Fotosesja na Borzątwi © kubolsky

Odetchnęliśmy chwilkę i ruszyliśmy w dalszą drogę. Zamiast wracac do Mieleszyna i oklepanym asfaltem do domu zdecydowaliśmy znowu terenem (woohoo!) przedostać się do Karniszewa. Po drodze uchwyciłem na fotografii p. Jurka, który najczęściej znajduje się po tej drugiej, mniej widocznej stronie obiektywu.

Gdzieś po drodze © kubolsky

Chwile później, po raz kolejny asfaltem kręciliśmy przez Karniszewo do wsi Sokolniki gdzie znajduje się solidnych rozmiarów głaz narzutowy.

Fotosesja przy głazie © kubolsky

Dzisiejszy duet na tle kamyczka © kubolsky

Korzystając z ciekawych okoliczności lokalnej przyrody strzeliłem kolejną już profilówkę Fury :)

Profilówka nie wiadomo już która ;) © kubolsky

Widać, że samo miejsce było kiedyś zacnie przygotowane dla odwiedzających - ławki i stoły z pni drzew, tablica informacyjna, wygolona trawa i nawet solidny, murowany z kamieni grill. Niestety obecnie jest ono mocno zaniedbane - tablica została częściowo zniszczona, ławy się sypią a trawy daaaawno nikt nie kosił. Poza tym w oczy rzucają się pozostawione tam śmieci. Tu również na chwilę przysiedliśmy, wciągnęliśmy po batoniku, daliśmy się przygrzać słoneczku i po jakichś 10 minutach wróciliśmy na trasę. Opuszczając osadę moją uwagę przykuła pewna tablica umieszczona na "budynku" "zakładu" kowalskiego. Nie omieszkałem jej sfocić :)

Biznes kwitnie ;) © kubolsky

Z Sokolnik dotarliśmy do drogi łączącej Zdziechowę z Mieleszynem i stamtąd przez Zdziechowę właśnie ruszyliśmy do Gniezna. Po drodze zorientowałem się, że mimo kilku krótszych postojów mamy naprawdę niezły czas przejazdu. Gdzieś tam pyknęło nam niecałe 70 km po niecałych trzech godzinach jazdy. A to wszystko naprawdę bez spinki :). Zatrzymaliśmy się jeszcze w sklepie na chłodnego Tigerka i stamtąd już prosto do Gniezna. W odpowiednim momencie udało mi się po raz kolejny uwiecznić mojego dzisiejszego Kompana focącego Gnieźnieński "Manhattan", czyt. zabudowania osiedla Winiary.

W tle Gnieźnieński Manhattan © kubolsky

Po góra 10 minutach wlecieliśmy ul. Powstańców Wielkopolskich do Gniezna, a następnie wzdłuż ul. Poznańskiej pokręciliśmy do domów. Pan Jurka pożegnałem na wysokości Pol-Caru skąd miałem już tylko kilkaset metrów do siebie. Rower w sieni odstawiałem po 3 godzinach z groszem jazdy niesamowicie usatsfakcjonowany. Usatysfakcjonowany byłem tym bardziej, że kilkanaście minut po moim powrocie na niebie pojawiły się chmury zwiastujące opad, a to umocniło mnie w przekonaniu że idealnie wstrzeliliśmy się z wyjazdem.

Wróciliśmy w odpowiednim momencie © kubolsky

Deszcz ostatecznie nie padał, ale frajdy z przejechanej w doskonałym towarzystwie trasy nikt mi nie zbierze. Czas pomyśleć co robimy z dniem jutrzejsym.
Pokaż trasę GPS

Aura pogodowa postanowiła mnie dzisiaj pozytywnie zaskoczyć. Jadąc do Poznania nie zwróciłem nawet uwagi że na zewnątrz jest jakoś jaśniej niż ostatnimi czasy. Dopiero wysiadając z samochodu dopadły mnie promienie słońca, a pierwsze zerknięcie w niebo było chyba najlepszym punktem całego dnia - żarówa dawała ostro :) W pracy swoje odbębniłem i koło 15 zameldowałem się u progu domciu. Okazało się, że szacowna Małżonka musi wybyć na minut kilkadziesiąt, a to oznacza że trza by czymś zająć Juniora (ten ostatnio przechodzi fazę "mamusia, do mamusi, z mamusią, tata odejdź" :) ). Wiedząc, że Franz przepada za jazdą w fotelu na bagażniku (musiałem bagażnik dokupić, bo Młodzian waży już za dużo i montowanie do rury podsiodłowej się już nie sprawdza) zbytnio się nie zastanawiałem - wyciągnąłem nowo zakupioną Dżoanową Kozę i władowałem Młodego w siodło. Tak zleciało nam dobre ponad pół godziny na kręceniu po dzielni w tą i z powrotem. Muszę przyznać, że strasznie fajnie jeździ mi się takim miejskim rowerem. Jakoś tak wygodniej niż na MTB :P. Spokojnie, Fury nie porzucę. Za bardzo ją kocham ;). Zaraz po powrocie Żony wsiadłem na swoje dwa kółka i pokręciłem do sklepu na drobne zakupy, w tym browar na wieczór. Tym sposobem małymi kroczkami zaliczałem kolejne kilometry do BS-owych statystyk. Największe zaskoczenie przyszło wieczorem. Koło 18:30 dostałem SMS-a od Malina z propozycją jazdy po 19:00. Najpierw przetarłem oczy ze zdumienia, później spojrzałem raz jeszcze. SMS tam nadal był i jasno dawał mi do zrozumienia, że Marcin zaprasza mnie na wspólne śmiganie na rowerach. Takiej okazji nie mogłem przepuścić (bo kto wie kiedy raczy się znowu powtórzyć) i tuż przed umówioną godzina ruszyliśmy. Mając na uwadze fakt, że mój dzisiejszy Towarzysz nie jest zbytnio rozjeżdżony zaproponowałem jazdę serwisówką wzdłuż S5 do Wierzyc, a następnie do Czerniejewa i stamtąd do Gniezna. W międzyczasie, gdzieś po drodze sunąc gładkim jak lustro asfaltem przypomniał mi się podobny wyjazd z p. Jurkiem i Marcinem. Wtedy we Wierzycach odbiliśmy do lasu i do domów wracaliśmy bardzo urokliwym szlakiem. Zaproponowałem Malinowi ten wariant nawet nie oczekując jakiejkolwiek odpowiedzi - tą opcją śmigniemy i już ;) Jechało się bardzo przyjemnie mimo hamujących nas raz po raz kałuż - dukty leśne jeszcze nie do końca wyschły. W końcu wypadliśmy na asfalt w Pawłowie i pokręciliśmy przez Baranowo do Mnichowa. W Mnichowie kapnąłem się, że jest już sporo po 8 i czas najwyższy wracać by się zbytnio kobietom nie narazić ;). Ostatecznie trasę skróciliśmy i przez Mnichowo pocięliśmy w stronę serwisówki, a stamtąd do domów. Jeszcze będzie okazja, by zrobić trasę w całości i wracać przez Pustachowę, Kokoszki i Dalki.
W domciu, w lodówce czekał na mnie chłodny, zakupiony wcześniej w PiP browarek. Co ciekawe - dokładnie ten sam repertuar co ostatnio po praktycznie dokładnie tej samej trasie. Przypadek? :P Mniejsza z tym - najważniejsze by się taka pogoda utrzymała, bo trzeba w końcu kolejne kaemy kręcić.
Aha, urlop już załatwiony i oficjalnie 30.06 wsiadamy w banę i jedziemy na wschód. Start w Białej Podlaskiej/Białej Podlaski (cholera wie jak to odmieniać) :)
Mapki nie będzie, bo telefonu nie wziąłem. Zainteresowanych odsyłam do tego wpisu. Tam macie ślad właściwie tej samej trasy.

Kolejny dzień z pogodą w kratkę. W godzinach popołudniowych wyczaiłem okienko pogodowe, więc zbytnio się nie zastanawiając zaproponowałem wspólną jazdę p. Jurkowi i Marcinowi. Obydwoje przystali na rundkę po 18.00, lecz już od 16.00 słoneczko elegancko świeciło, więc zaproponowałem wcześniejszy wypad koło 17.00. Okazało się, że ekipa jest już w trasie a p. Jurek telefonicznie dał znać, że czekają na mnie na wiadukcie w Pierzyskach. Szybka organizacja - woda w bidon, odpowiednie ciuchy na siebie i lecimy. Kilkanaście pierwszych metrów wywołało banana na mej twarzy - wiatr w plecy zapowiadał wysoką prędkość przejazdu. Tak jak przewidywałem, do wiaduktu średnia nie spadała poniżej 36-38 km/h, a nawet odcinkami kształtowała się powyżej 40 km/h. Tym samym w umówionym miejscu stawiłem się w naprawdę krótkim czasie. Szybkie uściski dłoni z resztą grupy i lecimy. Obraliśmy kierunek Dębnica przez Łubowo i Owieczki. Po drodze przecięliśmy DW 197 i dalej kręciliśmy szlakiem śmiganym niedawno z Wiadrem i Krzychem, z tym że w przeciwnym kierunku. Na miejscu początkowo ruszyliśmy dalej prosto w stronę Działynia, ale ponieważ nie znaliśmy dokładnie drogi zaproponowałem, by kontynuować wcześniej objechany ślad przez Zdziechowę i może dalej Modliszewo, Modliszewko i Dębówcem do domu. Niestety mimo naprawdę sporych chęci po drodze naszym oczom ukazała się ciemna deszczowa chmura zbliżająca się do Gniezna. Niechętnie postanowiliśmy mocno skrócić dzisiejszą trasę i po przejeździe nad linią kolejową do Sławy Wlkp. udaliśmy się tempem iście sprinterskim DW 190 do domów. Im bliżej celu byliśmy, tym szybciej owa ciemna chmura zbliżała się do nas. Nie pozostało nic innego niż podkręcić tempo.

Sprint do domu © kubolsky

Przejeżdżając przez Oborę i Piekary na rozdrożu ulic Kłeckowskiej i Żerniki pożegnałem moich kompanów i możliwie najkrótszą drogą udałem się do domu. Po drodze jeszcze foto chmury na ul. Wieśniaczej (właściwie pod samym domem) i jestem na miejscu. Zdążyłem.

Zrobiło się ciemno - będzie lało © kubolsky

Jak się później okazało, z chmury wcale nie srutnęło - trochę popadało i przeszło. A padać zaczęło dobre paręnaście minut po powrocie. Prawdopodobnie dalibyśmy radę śmignąć planowaną trasę z ewentualnym chwilowym przestoję. Cóż, nie teraz to innym razem. Oby w towarzystwie świecącego słoneczka :)

Pokaż trasę GPS